ഇംഗ്ലീഷ് ഭാഷയുടെ പ്രയോഗ സവിശേഷതകളിലേക്ക് വെളിച്ചമെത്തിക്കുന്ന പംക്തി തുടരുന്നു.
എഴുതുന്നത് പ്രശസ്ത കവിയും മാധ്യമ പ്രവര്‍ത്തകനുമായ പ്രഭാവര്‍മ്മ.
Idioms and phrases തുടര്‍ച്ച
നല്ല ഇംഗ്ലീഷ് ഉപയോഗിച്ചാല്‍ ചിലപ്പോള്‍ ജയിലിലായിപ്പോകും. സ്റ്റീവന്‍സണ്‍ അങ്ങനെ പെട്ടുപോയ ഒരാളാണ്. ജയിലിലായില്ല എന്നുമാത്രം. ഇംഗ്ലീഷ് അറിയാവുന്ന ഒരു കമ്മീഷണര്‍ സമയത്ത് എത്തിയതുകൊണ്ടു മാത്രം രക്ഷപ്പെട്ടു.
സ്‌കോട്ട്‌ലാന്‍ഡിലെ Immense Bank കൊള്ളയടിക്കപ്പെട്ടു. അതേക്കുറിച്ച് അന്വേഷിച്ച പോലീസ് സംഘത്തിന്റെ ശ്രദ്ധയില്‍പ്പെട്ടു, സ്റ്റീവന്‍സന്റെ ഒരു സന്ദേശം. സ്റ്റീവന്‍സനാണെങ്കില്‍ ആ ബാങ്കിലെ കസ്റ്റമറായിരുന്നുതാനും. സന്ദേശമിതായിരുന്നു. To buy the new apartment, I had to break the bank. സ്റ്റീവന്‍സണ്‍ സന്ദേശമയച്ചത് ബാങ്ക് കവര്‍ച്ച നടന്നതിന്റെ പിറ്റേന്ന്.
അന്വേഷണ സംഘം ചീറിപ്പാഞ്ഞുചെന്ന് സ്റ്റീവന്‍സനെ അറസ്റ്റു ചെയ്തു. അയാള്‍ക്കു പറയാനുള്ളതൊന്നും കേള്‍ക്കാന്‍ അവര്‍ സന്നദ്ധരായിരുന്നില്ല. ഏതായാലും, സ്റ്റീവന്‍സനെ അറസ്റ്റുചെയ്തു കൊണ്ടുപോയ പോലീസ് സ്റ്റേഷനിലേക്ക് യാദൃച്ഛികമായി അവിടുത്തെ കമ്മീഷണര്‍ കടന്നുചെന്നു. അദ്ദേഹം സന്ദേശം വായിച്ചിട്ട്, സ്റ്റീവന്‍സനെ വിട്ടയക്കാന്‍ നിര്‍ദ്ദേശം നല്കി; എന്നിട്ട് പോലീസ് ഓഫീസറോട് പറഞ്ഞു. Break the bank എന്നു പറയുന്നത് വന്‍തുക ചിലവാക്കേണ്ടി വരുന്നതിനെക്കുറിച്ചാണ്. To cost a lot of money എന്നേ അതിനര്‍ത്ഥമുള്ളൂ. To be very expensive എന്നു പറയാം. The car, which I intend to buy, will not break the bank! സാധാരണ നെഗറ്റീവ് കാര്യങ്ങള്‍ക്കേ ഈ idiom ഉപയോഗിക്കാറുള്ളൂ. Positive context ല്‍ ഉപയോഗിച്ചതാവാം സ്റ്റീവന്‍സന് പറ്റിയ കുഴപ്പം. I wanted to buy a fleet of buses, but later, I realised that it would break the bank, going by my present bank balance.
Palm off എന്നൊരു പ്രയോഗമുണ്ട്. Don't try to palm off your left overs to me എന്ന മട്ടില്‍ ഇത് പ്രയോഗിക്കാം. സത്യത്തില്‍ വ്യാജമായ എന്തിനെയെങ്കിലും നല്ലത് എന്ന മട്ടില്‍ കൈമാറുന്നതിനെയാണ് palm off എന്നു പറയുന്നത്. ഒരു മലയാള സിനിമയില്‍ മാന്‍ഡ്രേക്കിന്റെയോ മറ്റോ ഒരു bust ഐശ്വര്യം വരാന്‍ നല്ലതാണെന്നു വിശ്വസിപ്പിച്ചു കൈമാറുന്നതു കണ്ടിട്ടില്ലേ? സത്യത്തില്‍ bust കൈപ്പറ്റുന്നവനു ദുരന്തമാണ് വരുത്തിവെക്കുക. ഇതറിഞ്ഞുകൊണ്ടുതന്നെ തെറ്റിദ്ധരിപ്പിച്ചു കൈമാറുന്നു. ഇതാണ് palm off. Spurious ആയ ഒന്നിനെ genuine എന്ന മട്ടില്‍ കൈയൊഴിക്കുക. സ്വന്തം ഉല്പന്നം മറ്റൊരാളുടെ ബ്രാന്‍ഡ് നെയിമിന്റെ മറവില്‍ വില്‍ക്കുന്നതും palm off ആണ്.
'On thin ice' എന്നാല്‍, വളരെ സങ്കീര്‍ണ്ണമായ, risky ആയ നിലയില്‍ എന്നാണ്. Skating on thin ice എന്നും പറയും. അപകടകരമായ തലത്തിലൂടെ നീങ്ങലാണിത്. You are skating on thin ice, if you do not disclose all the assets you have in your affidavit! At the junction, police checking is on. If you proceed without helmet, and license, you are on thin ice!
Go the extra mile എന്ന പ്രയോഗത്തിന്റെ അര്‍ത്ഥം സാധാരണ വേണ്ടതില്‍ അധികം (ശ്രമം) ചെയ്യുക എന്നാണ്- to do more than what is usually required. The current dispensation is at its fag end. To finish the projects undertaken, we will have to go the extra mile. The hotel manager is always willing to go the extra mile to keep his customers in good humour. എന്തെങ്കിലും നേടാനോ ആരെയെങ്കിലും സന്തോഷിപ്പിക്കാനോ പ്രത്യേക ശ്രമം നടത്തുന്നതിനെയാണ് ഈ idiom സൂചിപ്പിക്കുന്നത്.
'Cold Turkey' ഇടയ്ക്കുവെച്ചു പെട്ടെന്നു നിര്‍ത്തുക. പടിപടിയായല്ലാതെ ഒറ്റയടിക്ക്. abruptly ! I wanted to stop using drugs. I tried to quit it many a time. At last I decided to go cold turkey. It was really a trauma, after going cold turkey. Yet I could overcome it.
'Chip on your shoulder' എന്നു പറഞ്ഞാല്‍ ആരോടെങ്കിലും അമർഷം വെച്ചുപുലര്‍ത്തലാണ്. Grudge എന്നു പറയില്ലേ, അത്. ഒരു തരം contempt and hate! തന്നോട് നീതിപൂര്‍വ്വമല്ല പെരുമാറിയത് എന്ന തോന്നല്‍ ഉള്ളിലുറയ്ക്കുമ്പോള്‍ ഉണ്ടാവുന്ന വികാരമാണിത്. Rajan has had a chip on his shoulder ever since he was let down and shouted at publicly by his commander.
'നേരെ ചൊവ്വേ' എന്നത് ഒരു ടിവി പംക്തിയുടെ പേരാവുന്നതിന് എത്രയോ മുമ്പുതന്നെ മലയാള ഭാഷയില്‍ നിലവിലുള്ള പ്രയോഗമാണ്. സമാനമായ ഇംഗ്ലീഷ് പ്രയോഗമാണ് 'Fair and Square'. നേരാം വഴിക്ക് വിശ്വസ്തതയോടെ എന്നൊക്കെയുള്ളതിനൊപ്പം കൃത്യമായിട്ട് എന്നുകൂടി അര്‍ത്ഥമുണ്ട് ഈ പ്രയോഗത്തിന്. He got elected fair and square എന്നു പറയാം. കൃത്രിമം കാണിക്കാതെ തന്നെ തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു എന്ന് അര്‍ത്ഥം.
It took 20 minutes to manoeuvre Amartya Sen from his Harvard home to a restaurant at the Charles Hotel two minutes around the corner. At 87, Sen’s mind remains as sharp as when he won the Nobel memorial prize in economics in 1998. But his body is painfully frail.
In 2018, Sen underwent 90 days of radiation therapy to treat prostate cancer. He suffered from mouth cancer as a student in Kolkata in the early 1950s. His Indian doctors gave him a one in seven chance of surviving beyond five years. He confounded them all.
Much like Vladimir Nabokov’s dental agony, Sen’s memoir, Home in the World, published in the UK next week, is pockmarked with Sen’s life-long physical ailment. In more ways than one, his life has been a triumph of mind over matter.
Dressed in a tweedy shirt and a billowing bright yellow Harvard raincoat, Sen’s inimitable appearance is completed by what looks like a Lenin cap, minus the red star. It is a drizzly summer day in Cambridge, Massachusetts. “That’s Amartya Sen,” I heard more than one person remark as we shuffled across the hotel foyer.
Sen has had one knee replaced but is not yet robust enough to replace the other, which means he is constantly unbalanced and suffers cramps from poor circulation. Only his cerebrally sunny demeanour seems unscarred. “I haven’t lost any of my teeth,” Sen tells me with a lopsided grin.
It is hard to know where to begin with Sen’s life — the epitome of the globe-trotting intellectual-scholar. He established a whole new way of thinking about development — as much a rights-based political endeavour as an economic one.
Home in the World, which begins in colonial India, which gained independence when he was 14, stops in 1963. This is before his major work on the economics of famine, social choice theory, the capability approach — Sen was an inspiration behind the UN’s human development report — gender equity and a career at the summit of western and Indian academia.
The first non-white head of a Cambridge college when he became master of Trinity in 1998, he has taught at Harvard, Oxford, Delhi, the London School of Economics, with brief spells at too many more to mention. He was also the first head of India’s Nalanda University, the moribund Buddhist institution (arguably the world’s first university), which was founded by Emperor Ashoka in the third century BC and brought back into existence in 2014.
Very little of this happened before 1963. Yet, minus one or two romantic dramas, his memoir presages all that was to follow. Sen, who has been married three times and has two children from each of his first two marriages, tells me it might be impolitic to write a second that would touch on their lives. He has been married since 1991 to Emma Rothschild, the distinguished historian who now holds a chair at Harvard. It seems that one volume will have to suffice. “I am so glad finally to get this book off my hands,” says Sen.
His odyssey is by no means complete. He plans to write monographs on various pet themes. These include the future of higher education, which would include spicy critiques of Harvard’s administrative shortfalls. The university’s managers, whom Sen mischievously likens to the autocratic British Raj, spend more time with donors than scholars. “They are too distant from the academia they are supervising,” he says. “As master of Trinity, I had lunch with every undergraduate.”
Given Sen’s close familiarity with America, he is surprisingly reluctant to speculate on the origins of western populism, although he rates America’s outlook as less dire than India’s. “Joe Biden showed quite a lot of willingness to take on the world in the first couple of weeks,” he says. “Then he seemed to weaken a bit.” Sen is particularly exercised by Biden’s unwillingness to further investigate Donald Trump’s alleged abuses of power.
Another topic is the importance of gender equity. The early parts of Sen’s book cover his education at Shantiniketan, an ashram-like retreat in West Bengal founded in the 19th century by the father of Rabindranath Tagore, the Bengali poet and Nobel Prize winner for literature, who gave Sen his first name, which means “immortal” in Sanskrit. Sen’s grandfather was a close friend of Tagore’s.
The school — which was largely unaffected by the great 1943 Bengal famine that killed more than 2m people and inspired Sen’s Nobel-cited study on how starvation is caused by income inequality rather than food shortages — was remarkably progressive. Girls and boys were treated equally.
It was at Shantiniketan that Sen decided he was an atheist, which, he is keen to underline, is a noble and accepted strand of thought in the Hindu tradition. Yet if someone put a gun to his head and forced him to choose, he would take Buddhism (“the philosophy of Buddha, which was secular — not the religion”).
Sen resigned from Nalanda in 2015 after Narendra Modi’s Hindu nationalist BJP had taken office and blocked money to a university that it suspected was anti-Hindu. Modi’s government denied Nalanda permission to celebrate Buddha’s birthday, even though the philosopher-prince gave the world a creed that was quintessentially Indian.
A few years ago, Sen was to appear on the BBC’s Hard Talk programme and noticed he was described on the teleprompter as a “Hindu scholar”. “I said: ‘Are you going to take this off, or shall I leave?’ They took it out.”
The title of Sen’s book is drawn from a Tagore novel, The Home and the World, which is about the complexities of India’s struggle against western domination that was also immortalised in a Satyajit Ray movie of the same name. To Sen, the title evokes the secular, intellectually curious and tolerant climate in which he was raised. Sen recalls visitors to the ashram included Eleanor Roosevelt, Chiang Kai-shek and, of course, Mohandas Gandhi, who was murdered by a Hindu nationalist.
Today’s Indian rulers, Sen fears, are attempting to stamp out its tradition of openness. The BJP is rewriting history to excise the secular legacy of the early Moghuls, such as Akbar, who had as many Hindus at court as Muslims, and, of course, Ashoka, who preached tolerance for all beliefs.
“India has a long history of pluralism that is now under threat,” says Sen. “Akbar’s court was thriving in the late 16th century when they were burning heretics in Rome’s Campo di Fiore.” Sen attaches some of the blame to VS Naipaul, the late Nobel Prize-winning Trinidadian Indian, who depicted the history of India’s Muslim dynasties as a dark night of temple-razing oppression. “What Naipaul wrote was absolute nonsense,” says Sen. “A complex story has been simplified by a group of very determined people.”
Sen’s story as a cosmopolitan in the world has not lessened his sense of Indianness. Though he has lived abroad since 1971, he only has an Indian passport. Before the pandemic, he would visit Shantiniketan up to five times a year, where he keeps a house (aided by a life-long right to free first-class travel on Air India — a massive perk that followed his Nobel award).
In the past few years, a heated debate has erupted about the legacy of British imperialism. Sen’s view is that India took a lot from Britain — “the powerful journalistic tradition”, “parliamentary debate” and “Shakespeare’s English”. But such upsides came in spite of the British empire, “which, at best, gave India very little of value”, rather than because of it. “You have to separate the two,” says Sen. “The empire denied India its freedoms.”
When Sen arrived at Cambridge in 1953, his landlady, Mrs Hangary, worried that his brown skin would stain the bath tub. By the end of his tenancy, she had become a campaigner for racial equality. “She went from racist to jihadi for equality,” says Sen, chuckling. “I adored Mrs Hangary.”
Almost half a century later, Sen became master of the college that gave the world Isaac Newton, Lords Byron and Tennyson, John Dryden, Bertrand Russell, Jawaharlal Nehru and Ludwig Wittgenstein. Tony Blair called Sen personally to persuade him to take the job. At the college meeting to decide the next master, the chair said: “Sen is the only person this year whom we might someday consequently regret not having elected.” Sen, chuckling, adds: “This was considered a ringing endorsement. It was a masterclass in English understatement.”
The walls of his living room, to which, at glacial speed, we have long since returned, display a life of the mind. There are portraits of John Rawls, the Harvard political philosopher, who was arguably the most influential liberal theorist of the late 20th century, and Willard Van Orman Quine, the linguistic philosopher, each of whom were close friends (both painted by Rawls’s wife, Margaret).
There is a Halo light that Sen uses to illuminate himself for Zoom. And there is a painting of Nalanda university by a Chinese artist. Somewhere in the house I imagine there must be parts of the ancient bicycle that Sen used to traverse West Bengal when he was researching the famine.
Looking around, it strikes me that Sen is more than an economist, a moral philosopher or even an academic. He is a life-long campaigner, through scholarship and activism, via friendships and the occasional enemy, for a more noble idea of home — and therefore of the world.
In this age of identity politics, this Bengali savant refuses to be defined by labels. “Home and the world are the same thing for me,” he says. “It always was.” Our colour, our religion, our gender, our nationality — these are mere facets of our complex selves.
Noticing I am late for my flight, I urge Sen not to show me to the door. It would take too long to get there. “That’s an astute observation,” he responds as he waves goodbye from what looks like a philosophical repose.
Home in the World: A Memoir by Amartya Sen, Allen Lane, RRP£25, 480 pages
രാഷ്‌ട്രം പത്മഭൂഷൺ നൽകി ആദരിച്ച കോട്ടക്കൽ ആര്യവൈദ്യശാല മാനേജിങ്‌ ട്രസ്റ്റി ആര്യവൈദ്യൻ പി കെ വാരിയർ നൂറിന്റെ നിറവിലാണിപ്പോൾ. ലോകത്തെമ്പാടുമുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആരാധകർ നിറമനസ്സോടെ ഈ ശതപൂർണിമയിൽ ആഹ്ലാദം കൊള്ളുന്നു
ഒരിക്കൽ ടൈംസ് ഓഫ് ഇന്ത്യയുടെ ലേഖിക പി കെ വാരിയരോട്‌ ചോദിച്ചു- “ഈ പ്രായത്തിലും അങ്ങയുടെ ഊർജസ്വലതയുടെ രഹസ്യമെന്താണ്?’’
അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: “ആയുർവേദം നിർദേശിക്കുന്ന തത്വങ്ങൾ ഞാൻ ജീവിതത്തിൽ അനുസരിക്കുന്നു. അതാണ് രഹസ്യം.’’
ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആരംഭത്തിൽ, 1902ൽ ആണ് നവോത്ഥാന നായകനായ പി എസ് വാര്യർ കോട്ടക്കൽ എന്ന ഗ്രാമത്തിൽ ആര്യവൈദ്യശാല ആരംഭിച്ചത്. ഏറെ കഴിയുംമുമ്പേ നാടിന്റെ തലവര മാറ്റുംവിധം വൈദ്യശാല വികസനത്തിന്റെ കേന്ദ്രമായി മാറി. കവനകൗമുദിയുടെയും കൃഷ്‌ണനാട്ടത്തിന്റെയും നാട്ടിൽ വൈദ്യശാലകൂടി വന്നപ്പോൾ കലാകാരന്മാരുടെ തീർഥാടനകേന്ദ്രമായി കോട്ടക്കൽ. 1928 ഡിസംബറിൽ സമസ്‌ത കേരള സാഹിത്യ പരിഷത്ത് സമ്മേളനം (ർ) അവിടെ നടന്നപ്പോഴാകട്ടെ, അത് പ്രവാഹമായി മാറി. ഇതിനിടയിൽ ദേശീയബോധവും സ്വാതന്ത്ര്യസമരവും നാടിനെ ഇളക്കിമറിച്ചു. രാഷ്ട്രീയ പ്രബുദ്ധതയുടെ സിരാകേന്ദ്രമായി മാറി കോട്ടക്കൽ. കെ കേളപ്പൻ, എ കെ ജി, മുഹമ്മദ് അബ്‌ദുറഹ്മാൻ, ഇ എം എസ്, കെ ദാമോദരൻ തുടങ്ങിയവരുടെ സജീവ പ്രവർത്തനമേഖല കോട്ടക്കൽ ആയിരുന്നു. പി എസ് വാര്യർ പ്രത്യക്ഷമായി രാഷ്ട്രീയത്തിൽ ഇടപെട്ടില്ല; എങ്കിലും ഗാന്ധിജിയെ ബഹുമാനമായിരുന്നു. ജ്യേഷ്‌ഠൻ മാധവവാര്യർ അടിയുറച്ച കോൺഗ്രസുകാരനായിരുന്നു. പി കെ വാരിയർ, പറപ്പൂർ കോൺഗ്രസ്‌ സമ്മേളന (1939)ത്തോടെ സോഷ്യലിസത്തിൽനിന്ന് കമ്യൂണിസത്തിലെത്തി. ഇത്തരത്തിൽ പ്രബുദ്ധവും പ്രക്ഷുബ്‌ധവുമായിരുന്നു പി കെ വാരിയരുടെ പൊതുജീവിതത്തിന്റെ പ്രഥമ കാണ്ഡം.
ആര്യവൈദ്യത്തിന്റെ ആധുനികമുഖം
പൊതുപ്രവർത്തനത്തിൽ ആകൃഷ്ടനായിരുന്ന കാലത്ത് വൈദ്യപഠനത്തിൽ അദ്ദേഹത്തിന് വലിയ താൽപ്പര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല; പലരുമായി ആലോചിച്ചു, ഭാവിയെപ്പറ്റി. ഇ എം എസ് ആണ് ആയുർവേദം പഠിക്കാൻ അദ്ദേഹത്തെ ഉപദേശിച്ചത്. ഇ എം എസിന്റെ യുക്തി ഇതായിരുന്നു‐ “മണ്ണാൻവൈദ്യന്റെ അടുത്ത് പോയാൽ കുട്ടികളുടെ രോഗം ചികിത്സിച്ച്‌ മാറ്റാം. പക്ഷേ, എങ്ങനെയാണ് മാറിയതെന്ന് അയാൾക്ക് പറയാൻ കഴിയില്ല. അത് കണ്ടുപിടിക്കലാണ് നിങ്ങളുടെ ജോലി. അതിന് ആയുർവേദം ശാസ്‌ത്രീയമായിത്തന്നെ പഠിക്കണം’.
ഇത് കേട്ടപ്പോൾ വലിയ വെളിച്ചം കിട്ടി. ശാസ്‌ത്രീയത‐ അതുതന്നെയാണ് ആധുനികത. മണ്ണാന്റെ വൈദ്യത്തിൽനിന്ന് ആയുർവേദത്തെ ശാസ്‌ത്രീയമാക്കാൻ വേണ്ടത് ഗവേഷണമാണ്.
ആയുർവേദരംഗത്തെ പി കെ വാരിയരുടെ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്ക് മൂന്ന് തലമുണ്ട്. ഒന്ന് ആധുനിക സംവിധാനങ്ങളുപയോഗിച്ച് മരുന്നുകളുടെ ഗുണവും മേന്മയും അദ്ദേഹം ഉറപ്പാക്കി. ഇതിനായി വിദഗ്‌ധരുടെ നേതൃത്വത്തിൽ വലിയൊരു ലബോറട്ടറി ആര്യവൈദ്യശാലയിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നുണ്ട്. രണ്ട്, സംവാദങ്ങളിലൂടെയും പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളിലൂടെയും ആയുർവേദത്തിന്റെ ശാസ്‌ത്രീയത ഇന്ത്യക്കകത്തും പുറത്തും ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്നതിനുള്ള പ്രചാരണം നടത്തി. ആയുർവേദത്തിന് ആധുനികകാലത്ത് ആഗോളതലത്തിൽ സമ്മാന്യമായ സ്ഥാനം ലഭിച്ചതങ്ങനെയാണ്.
മൂന്നാമത്തേതും ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ടതുമായ മേഖല ഗവേഷണത്തിന്റേതാണ്. ആയുർവേദരംഗത്തെ ഏറ്റവും മികച്ച ഗവേഷണകേന്ദ്രം ആര്യവൈദ്യശാലയിൽ മുൻ രാഷ്‌ട്രപതി ഡോ. എ പി ജെ അബ്‌ദുൾ കലാം ഉദ്ഘാടനം ചെയ്തു. കേന്ദ്രസർക്കാരിന്റെ ആയുഷ് വിഭാഗം മികവിന്റെ കേന്ദ്രമായി ഇതിനെ അംഗീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഈ സസ്യഗവേഷണകേന്ദ്രം ഒട്ടേറെ നൂതനങ്ങളായ പ്രവർത്തനങ്ങൾ നടത്തുന്നുണ്ട്. ഈയിടെ അവർ കണ്ടെത്തിയ പുതിയ സസ്യത്തിന് വാരിയരുടെ നാമമാണ് നൽകിയിരിക്കുന്നത്. ഗവേഷണയജ്ഞങ്ങളിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ അതിയായ താൽപ്പര്യത്തെ ശാശ്വതീകരിക്കാൻ ഉതകുന്നതാണ് ഈ നാമകരണം.
കുപ്പികളിൽ കൊണ്ടുനടക്കാറുള്ള കുഴമ്പും കഷായവുമൊക്കെ ഗുളികരൂപത്തിലും തൈലങ്ങളെ ജെൽ, ക്രീം രൂപങ്ങളിൽ ആക്കിയും ലേഹ്യങ്ങളെ ഗ്രാന്യൂൾ ആക്കിയും അദ്ദേഹം വരുത്തിയ മാറ്റം ആയുർവേദരംഗത്ത് ദൂരവ്യാപകമായ ഫലങ്ങൾ ഉളവാക്കുന്നതാണ്. ഏറെനാൾ നീണ്ടുനിന്ന ഒട്ടേറെ പഠനങ്ങൾക്കും പരീക്ഷണങ്ങൾക്കുംശേഷമാണ് ഈ മാറ്റങ്ങൾ നടപ്പാക്കിയത്. ന്യൂജനറേഷൻ മരുന്നുകൾ ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കാൻ നഞ്ചൻകോട്ട് പുതിയ ഫാക്ടറി തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്.
വാരിയരുടെ ഗവേഷണയത്നങ്ങളുടെ പൊതുവായ സമീപനമിതാണ്‐ ആയുർവേദജ്ഞാനത്തിന്റെ ഇനിയുള്ള വളർച്ചയ്‌ക്ക്‌ ആധുനിക ശാസ്‌ത്രസാങ്കേതികവിദ്യകളുമായി യോജിച്ചുള്ള പ്രവർത്തനം ആവശ്യമാണ്. ആയുർവേദത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനസിദ്ധാന്തങ്ങളിൽ ഉറച്ചുനിന്നുകൊണ്ടുവേണം അത് ചെയ്യാൻ. ഈ നിലപാടാണ് ആയുർവേദത്തിന്റെ ആധുനികീകരണത്തിനും സാർവത്രികമായ പ്രചാരത്തിനും കാരണമായത്.
നീതിയും ന്യായവും
ഏഴു ദശാബ്ദക്കാലം ആര്യവൈദ്യശാലപോലെ ബൃഹത്തായ ഒരു സ്ഥാപനത്തെ നയിച്ച പി കെ വാരിയരുടെ മാനേജ്മെന്റ് വൈദഗ്‌ധ്യത്തെപ്പറ്റി അത്ഭുതപ്പെടുന്നവരുണ്ട്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ സമീപനം വളരെ ലളിതമാണ്. അനുഭവങ്ങളിൽനിന്നാണ് അദ്ദേഹം പഠിച്ചത്. അതിലും വലിയൊരു സർവകലാശാലയില്ല. ചെറുപ്പത്തിൽത്തന്നെ സ്വാതന്ത്ര്യപ്രസ്ഥാനവുമായി ബന്ധപ്പെടാനും നാടിന്റെ നായകരെ പരിചയപ്പെടാനും അവസരം ലഭിച്ചു; ഒപ്പം സാധാരണക്കാരുടെ ജീവിതവുമായി അടുത്തിടപഴകാൻ ധാരാളം സന്ദർഭങ്ങളും. തൊഴിലാളികളുടെ ജീവിതം, അവരുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ, വിശപ്പെന്ന വികാരം എല്ലാം അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞു. ദരിദ്രരുടെ ആത്മാർഥതയും നിഷ്‌കളങ്കതയും ഉള്ളിൽ തട്ടി. വിക്ഷുബ്‌ധവും സ്‌നേഹാർദ്രവുമായ ഈ അനുഭവങ്ങളാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ വ്യക്തിത്വത്തെ രൂപപ്പെടുത്തിയത്. തൊഴിലാളികളോടായാലും പൊതുജനങ്ങളോടായാലും സമഭാവനയോടെ, ഉദാരതയോടെയാണ് അദ്ദേഹം പെരുമാറുക. ആരുടെയും പ്രശ്നങ്ങൾ എളുപ്പത്തിൽ പഠിക്കാൻ അദ്ദേഹത്തിന് കഴിയും. അവരിലൊരാളായിട്ടാണ് അദ്ദേഹം അവരെ കേൾക്കുന്നത്. താനാണ് പരാതിക്കാരന്റെ സ്ഥാനത്തെങ്കിൽ, എന്തു ചെയ്യുമായിരുന്നു എന്നാണ് അദ്ദേഹം ആലോചിക്കുക. ഈ ആൾ പ്രവർത്തിച്ചതുപോലെയാകും ആ സാഹചര്യത്തിൽ താനും പ്രവർത്തിച്ചിരിക്കുക എന്ന് ആരോ ഉള്ളിലിരുന്ന്‌ മന്ത്രിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നും; അത് ശരിയാവുകയും ചെയ്യും. കാര്യങ്ങൾ പിന്നെ എളുപ്പമാണ്. കുറ്റപ്പെടുത്തലല്ല പരിഹരിക്കലാണ് വേണ്ടത്. ഭാവിയിൽ ആവർത്തിക്കാതിരിക്കുകയും വേണം. അതിനുള്ള കാര്യങ്ങൾ നിശ്ചയിക്കുന്നതിലൂടെ പ്രശ്നമവിടെ അവസാനിക്കുന്നു.
ആര്യവൈദ്യശാലയുടെ നടത്തിപ്പിൽ അദ്ദേഹം ആധാരമാക്കിയെടുത്തിട്ടുള്ള ഒരു പ്രമാണമുണ്ട്. അത് വൈദ്യശാലയുടെ ഉപദേഷ്ടാവായ അഡ്വ. സൂര്യനാരായണ അയ്യരുടെ നിലപാടാണ്. നിയമവും ധാർമികതയും തമ്മിലുള്ള ബന്ധമാണ് ചിന്താവിഷയം. നിയമപരമായി ശരിയായ കാര്യങ്ങൾ ചിലപ്പോൾ ധാർമികമായി ശരിയായിരിക്കില്ല, മറിച്ചും സംഭവിക്കാം. അയ്യരുടെ ഉപദേശമിതായിരുന്നു‐ ഒരു തീരുമാനം ധാർമികമായി ശരിയാണെന്ന് മനഃസാക്ഷിക്ക് പൂർണബോധ്യം ഉണ്ടാകണം. ആത്മനിഷ്‌ഠമായ ബോധ്യം പോരാ, ഉത്തരവാദിത്തമുള്ള സ്ഥാനത്തുനിന്ന് അത് ബോധ്യപ്പെടുത്തുകയും വേണം. രണ്ടാമത്തെ കാര്യം, ആ തീരുമാനത്തിന് നിയമപരമായി സാധുത വേണം. ധാർമികമായും നിയമപരമായും ശരിയെന്ന് ബോധ്യമുള്ള കാര്യങ്ങളേ ആര്യവൈദ്യശാല ചെയ്യൂ. അതുകൊണ്ടാണ് കൈലാസമന്ദിരത്തിന്റെ കവാടത്തിൽ പ്രവർത്തനത്തിന്റെ മാർഗരേഖ സ്ഥാപകൻ കൊത്തിവച്ചത്‐ “ധർമോ ജയതി, നാധർമഃ’. നിയമമനുസരിച്ച് പ്രവർത്തിച്ചുകൊള്ളാം എന്നല്ല പ്രതിജ്ഞ, പ്രത്യുത ധർമമനുസരിച്ച് പ്രവർത്തിച്ചുകൊള്ളാം എന്നാണ്.
സർവമതസമഭാവന
‘കോട്ടക്കൽ പെരുമ’’യുടെ ശ്രദ്ധേയമായ സവിശേഷത അതുയർത്തിപ്പിടിക്കുന്ന മതനിരപേക്ഷഭാവമാണ്. യാഥാസ്ഥിതിക സാഹചര്യങ്ങളിലാണ് പി എസ് വാരിയർ ജനിച്ചതും വളർന്നതും. ആചാരങ്ങൾ അദ്ദേഹം യഥാവിധി അനുഷ്‌ഠിച്ചിരുന്നു. എന്നാൽ, യഥാർഥ ഹിന്ദുവിനിണങ്ങുന്ന വിധം എല്ലാവരെയും അദ്ദേഹം സ്‌നേഹിച്ചു. ജാതിഭേദമോ മേലാള‐ കീഴാളഭാവമോ അദ്ദേഹത്തിനില്ലായിരുന്നു. 1921ലെ മലബാർ കലാപത്തിൽ മുസ്ലിം ജനവിഭാഗങ്ങളിലെ അശരണരായ സ്‌ത്രീകളെയും കുഞ്ഞുങ്ങളെയും അദ്ദേഹം സഹായിച്ചു. കൈലാസമന്ദിരത്തിന്റെ കവാടത്തിൽ ഹിന്ദു‐ ക്രിസ്‌ത്യൻ‐ ഇസ്ലാം ചിഹ്നങ്ങൾ കൊത്തിവച്ച് സർവമതസാഹോദര്യത്തിന്റെ സന്ദേശം അദ്ദേഹം പ്രഖ്യാപിച്ചു.
വിശ്വംഭരക്ഷേത്രത്തിൽ ജാതിമതഭേദമെന്യേ എല്ലാവർക്കും അദ്ദേഹം പ്രവേശനം അനുവദിച്ചു. ക്ഷേത്രപ്രവേശന വിളംബരത്തിനുമുമ്പായിരുന്നു ഇത്. മതസൗഹാർദത്തിന്റെ ഈ പശ്ചാത്തലമാണ് പി കെ വാരിയർക്ക് പാരമ്പര്യമായി പകർന്നുകിട്ടിയത്. അതേറെ പോഷിപ്പിക്കുകയും പ്രചരിപ്പിക്കുകയുമാണ് അദ്ദേഹം ചെയ്തത്. വിശ്വംഭരക്ഷേത്രത്തിലെ ഉത്സവം അഖിലേന്ത്യാതലത്തിൽത്തന്നെ പുകൾപെറ്റ കലോത്സവമാണ്. അതിൽ പങ്കാളികളാകാത്ത കലാകാരന്മാർ ഉണ്ടാകില്ല. കാഴ്‌ചക്കാരായും കേൾവിക്കാരായും സമൂഹത്തിന്റെ നാനാതുറയിലുംപെട്ടവർ ഉണ്ടാകും. മതപരമായ ഒരു വേർപിരിവുകളും ഇതിൽ ഒന്നിലുമുണ്ടാകില്ല.
പി കെ വാരിയരും ഭാര്യ പരേതയായ മാധവിക്കുട്ടി വാരസ്യാരും
പൊതുജീവിതത്തിന്റെ എല്ലാ മേഖലകളിലും അദ്ദേഹം സജീവമായി ഇടപെട്ടിട്ടുണ്ട്. ശാസ്‌ത്രസാഹിത്യ പരിഷത്തിന്റെ പ്രവർത്തനമായാലും ഗ്രന്ഥശാലാസംഘം ക്യാമ്പുകളായാലും നിളാസംരക്ഷണയജ്ഞമായാലും ആരോഗ്യസംരക്ഷണമായാലും സമൂഹത്തെ ബാധിക്കുന്ന എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും മുമ്പിൽനിന്ന് നയിക്കാൻ അദ്ദേഹമുണ്ടാകും. അദ്ദേഹത്തിന്റെ നേതൃത്വം പൊതുപ്രവർത്തകർക്ക് എപ്പോഴും ആശയും ആവേശവുമാണ്.
എല്ലാറ്റിനുമുപരി, പി കെ വാരിയർ ഒരു മഹാവൈദ്യനാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചികിത്സയിൽ മാറാരോഗങ്ങളിൽനിന്ന് മുക്തിനേടിയ അനേകർ ലോകത്തിന്റെ പലഭാഗത്തുമുണ്ട്. രോഗം മാറി പോകുമ്പോൾ ‘ You gave me my life back' എന്ന് വിതുമ്പിക്കൊണ്ട് അവർ കാൽതൊട്ട്‌ വന്ദിക്കുന്ന അനേകം സന്ദർഭങ്ങളുണ്ടായിട്ടുണ്ട്. അത്തരം സന്ദർഭങ്ങളിലാണ് തന്റെ ജീവിതം സഫലമായെന്ന് തോന്നുന്നതെന്ന്, തൊണ്ടയിടറിക്കൊണ്ട് ഈ അപൂർവവൈദ്യൻ അനുസ്‌മരിക്കാറുണ്ട്.
മഹാ വൈദ്യൻ
പി വി ജീജോ
കോവിഡ്- മഹാമാരി ഭീതിപരത്തുന്ന വേളയിലാണ്‌ ആയുർവേദാചാര്യനായ ഡോ.പി കെ വാരിയർക്ക് നൂറ്‌ തികയുന്നത്‌. കോളറയും പ്ലേഗും വസൂരിയും നടമാടിയ കാലത്തിന്റെ സാക്ഷിയായ ഡോ. വാരിയർക്ക് ഈ രോഗത്തെയും മനുഷ്യകുലം അതിജീവിക്കുമെന്ന ശുഭാപ്‌തിവിശ്വാസമുണ്ട്‌.
ഒരു നൂറ്റാണ്ടിന്റെ സാക്ഷിയാകുന്ന അസുലഭാനുഭവം. എന്തുതോന്നുന്നു?
ആഹ്ലാദവും ചാരിതാർഥ്യവും തോന്നുന്നു. കണ്ണഞ്ചിപ്പിക്കുന്ന മാറ്റങ്ങൾക്ക് സാക്ഷിയായി, പങ്കാളിയായി. വലിയമ്മാമൻ (വൈദ്യരത്നം പി എസ് വാര്യർ) ആര്യവൈദ്യശാല തുടങ്ങിയത് 1902-ലാണ്‌. ആരംഭകാലം ബാലാരിഷ്ടതകളുടേതായിരുന്നു. സ്വതന്ത്രമല്ലാത്ത രാജ്യം, ലോകയുദ്ധങ്ങൾ, സാമ്പത്തിക മാന്ദ്യം, മഹാമാരികൾ. അതെല്ലാം കടന്ന്‌ ആര്യവൈദ്യശാല നിലനിൽക്കുന്നത് വ്യക്തമായ മൂല്യങ്ങളുടെയും ജീവിതാനുഭവങ്ങളുടെയും അസ്തിവാരത്തിലാണ്.
പുതിയരോഗങ്ങളുടെ കാലത്ത് നാളെയുടെ വൈദ്യം എന്താവും. -അതിൽ ആയുർവേദത്തിന്റെ സ്ഥാനം?
ശക്തമായ ദർശനത്തിൻമേലാണ് ആയുർവേദം സ്ഥിതിചെയ്യുന്നത്. പഞ്ചഭൂതങ്ങൾ, ത്രിദോഷങ്ങൾ എന്നീ സിദ്ധാന്തങ്ങൾ എക്കാലവും പ്രസക്തം. ആയുർവേദം നിശ്ചലമായ ശാസ്‌ത്രമല്ല. നിരന്തരം നവീകരിക്കപ്പെടുന്ന ശാസ്‌ത്രമാണ്‌. നാളെകൾക്കുകൂടി ഉപകാരപ്രദമായി അത് നിലനിൽക്കും.
അനുഭവങ്ങൾ, ആഹ്ലാദങ്ങൾ?
രാജ്യം സഞ്ചരിച്ച പാതകളെ വീക്ഷിക്കാനും അതിൽ പങ്കാളിയാകുവാനും കഴിഞ്ഞു. ത്യാഗസന്നദ്ധരും ഉയർന്ന മാനവികമൂല്യങ്ങൾ ഉയർത്തിപ്പിടിക്കുന്നവരുമായ നിരവധി സുമനസ്സുകൾ ജീവിച്ച കാലഘട്ടത്തിന്റെ ഭാഗമായി. ജയപ്രകാശ് നാരായണൻ, കെ കേളപ്പൻ, എ കെ ജി, ഇ എം എസ്, ഡോ. എ പി ജെ അബ്‌ദുൾ കലാം, കെ ആർ നാരായണൻ, കെ കരുണാകരൻ, പാണക്കാട് സയ്യിദ് മുഹമ്മദലി ശിഹാബ് തങ്ങൾ തുടങ്ങിയവർക്കൊപ്പം വിവിധ ജീവിതസന്ദർഭങ്ങളിൽ പങ്കാളിയാകാൻ കഴിഞ്ഞത് അഭിമാനകരമാണ്.
മറക്കാനാകാത്ത അനുഭവം?
അമ്മ (പാർവതി വാരസ്യാർ)യുടെ വേർപാടാണ്‌ വല്ലാതെ മനസിനെ നൊമ്പരപ്പെടുത്തുന്ന ഓർമകളിലൊന്ന്‌. കാൻസർ ഭേദമാകാൻ ആധുനിക ചികിത്സയും ആയുർവേദവും ചെയ്തിരുന്നു. അവസാനനാളുകളിലെ തീവ്രവേദനയ്‌ക്ക്‌ ഞാൻ സാക്ഷിയായി. ഒടുവിൽ, ഒരു തിരുവോണ രാത്രിയിൽ എന്റെ മടിയിൽ തലവച്ച് അമ്മ ലോകത്തോട് വിടവാങ്ങി.
വൈദ്യജീവിതത്തിൽ നിരവധി പ്രമുഖരെ ചികിത്സിച്ചിട്ടുണ്ടല്ലോ?
രാഷ്‌ട്രപതിയായിരുന്ന വി വി ഗിരി, ശ്രീലങ്കൻ പ്രധാനമന്ത്രി സിരിമാവോ ബണ്ഡാരനായകെ, സ്‌പെയിനിലെ രാജകുമാരൻ, മുൻരാഷ്‌ട്രപതി ശങ്കർ ദയാൽ ശർമ്മയുടെ പത്നി വിമല ശർമ, അത്‌ലറ്റ് ടി സി യോഹന്നാൻ, മുൻമുഖ്യമന്ത്രി വി എസ് അച്യുതാനന്ദൻ തുടങ്ങിയവർക്കെല്ലാം സാന്ത്വനം പകരാൻ കഴിഞ്ഞു. ശ്രീലങ്കൻ പ്രധാനമന്ത്രിയായിരിക്കെ സിരിമാവോയ്‌ക്ക്‌ കടുത്ത ശാരീരിക അസ്വാസ്ഥ്യം. ഓസ്റ്റിയോ ആർതൈറ്റിസ്, എടുപ്പുവേദന, നിൽക്കാൻ കഴി യാത്ത അവസ്ഥ എന്നിവ. വീൽച്ചെയറിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ടാണ്‌ അവർ തിരുവനന്തപുരം വിമാനത്താവളത്തിൽ അവർ ഇറങ്ങിയത്. രാജ്ഭവനിലായിരുന്നു ചികിത്സ. മടങ്ങുമ്പോൾ വിമാനത്തിന്റെ കോണിപ്പടികൾ നടന്നു കയറി . ശ്രീലങ്കയിൽ തിരിച്ചെത്തിയശേഷം സന്തോഷവും കൃതജ്ഞതയും രേഖപ്പെടുത്തിയ ഹൃദയസ്‌പൃക്കായ കത്ത് അവർ അയച്ചിരുന്നു.
ഖദർതൊപ്പി ധരിച്ച് സ്‌കൂളിൽ ചെന്നതിന് ശിക്ഷ ഏറ്റുവാങ്ങേണ്ടിവന്നിരുന്നു. 1939-ൽ പറപ്പൂർ കെപിസിസി സമ്മേളനത്തിൽ വളണ്ടിയറായിരുന്നു. അന്ന് പല മഹാരഥന്മാരെയും കണ്ടു. സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിൽ ആകൃഷ്ടനായി ആയുർവേദപാഠശാലയിലെ പഠനം നിർത്തി പൊതുരംഗത്തിറങ്ങി. സഹപാഠിയും ആത്മസുഹൃത്തും ആയുർവേദ പണ്ഡിതനുമായിരുന്ന ഡോ. എൻ വി കെ. വാരിയരും അന്ന് പഠനം ഉപേക്ഷിച്ചിരുന്നു. പിന്നീട്, പാഠശാലയിൽ തിരിച്ചുവന്നാണ് വൈദ്യപഠനം പൂർത്തിയാക്കിയത്.
ആയുർവേദമെന്നാൽ ഇന്ന് കോട്ടക്കൽ എന്നാണ് അറിയപ്പെടുന്നത്‌. ഈ വളർച്ചയെ എങ്ങനെ വിലയിരുത്തുന്നു?
മരുന്നുൽപ്പാദിപ്പിച്ച് ലാഭം ഉണ്ടാക്കണമെന്നു കരുതുന്ന സ്ഥാപനമല്ല കോട്ടക്കൽ ആര്യവൈദ്യശാല. 1903-ൽ കോളറ പടർന്നുപിടിച്ചപ്പോൾ അവശരായ മനുഷ്യർക്ക് മരുന്നും ശുശ്രൂഷയും ആരോഗ്യബോധവൽക്കരണവും നടത്തിയത് വലിയമ്മാമനായിരുന്നു. 1921 -ലെ മലബാർ കലാപ കാലത്ത് ജാതിമത വ്യത്യാസങ്ങൾക്ക് അതീതമായി നിർധനരും അവശരുമായവരെ സഹായിക്കാനും സംരക്ഷണമൊരുക്കാനും അദ്ദേഹം പരിശ്രമിച്ചു. 1924-ൽ ആരംഭിച്ച ധർമാശുപ്രതി ഒരു നൂറ്റാണ്ടോളമായി ആതുരർക്ക് അഭയകേന്ദ്രമാണ്‌. ആയുർവേദ ഗവേഷണത്തിന്‌ അന്താരാഷ്ട്ര ഗവേഷണ കേന്ദ്രം വലിയ സ്വപ്‌നമാണ്. സംസ്ഥാന–--കേന്ദ്ര സർക്കാരുകളുടെ നിക്ഷേപമുള്ള സ്ഥാപനമാണ്‌ വിഭാവനം ചെയ്യുന്നത്.
എന്താണ് ഈ ആരോഗ്യ ജീവിതത്തിന്റെ രഹസ്യം?
പുലർകാലത്ത് എഴുന്നേൽക്കും. എണ്ണതേച്ച് കുളിയും ചെറിയതോതിൽ വ്യായാമവും. പത്രങ്ങളും ആയുർവേദ പുസ്‌തകങ്ങളും മാസികകളും വായിക്കും. കുടുംബത്തിനൊപ്പം അൽപ്പസമയം ചെലവഴിക്കും. രാത്രി ഭക്ഷണം നേരത്തെ കഴി ക്കും. അൽപ്പനേരം നടക്കാറുണ്ട്. രാത്രി ഒമ്പതരയോടെ ഉറക്കം. ആയുർവേദം അനുശാസിക്കുന്ന ചികിത്സകൾക്ക് വിധേയനാകാറുണ്ട്. ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചും കാലത്തെക്കുറിച്ചും ലോകത്തെക്കുറിച്ചും ശുഭപ്രതീക്ഷകൾ പുലർത്തുന്നതാണെന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനം.
1885 മെയ് 22നാണ് വിക്ടർഹ്യൂഗോ ഈ ലോകത്തോട് വിട പറയുന്നത്. മനുഷ്യർ സ്നേഹത്തോടെയും അന്യരോട് അനുതാപമുള്ളവരായും ജീവിക്കേണ്ടതിൻ്റെയും അതിനായി വിശാലഹൃദയമുള്ളവരായി തീരേണ്ടതിൻ്റെയും സൗന്ദര്യാത്മകമായൊരു തത്വശാസ്ത്രമാണ് ഹ്യൂഗോ തൻ്റെ രചനകളിലൂടെ പ്രസരിപ്പിച്ചത്.
കോവിഡു മഹാമാരിയുടെ കഠിനപരീക്ഷണങ്ങളിലൂടെ ലോകം കടന്നു പോകുമ്പോഴാണ് ഹ്യൂഗോവിൻ്റെ സ്മരണ ലോകമെമ്പാടുമുള്ള അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ വായനക്കാരും സഹൃദയരും പുതുക്കുന്നത്. "പാവങ്ങളി"ലെ ബിഷപ്പ് ഒരു പകർച്ചവ്യാധിയുടെ കാലത്ത് തൻ്റെ കൊട്ടാരം സന്നിപാതജ്വരം പിടിപ്പട്ട മനുഷ്യരെ കിടത്തി ചികിത്സിക്കാനുള്ള ആശുപത്രിക്കായി വിട്ടുകൊടുക്കുന്നതിനെ കുറിച്ച് ഹ്യൂഗോ എഴുതിയിട്ടുണ്ടുണ്ട്‌. വിശാലവും സുന്ദരവുമായ കൊട്ടാര സൗകര്യങ്ങൾ എം മിറിയേൽ ആശുപത്രി സന്ദർശനത്തിന് ശേഷം ആശുപത്രി ഡയരക്ടറെ വിളിച്ച് വരുത്തി വർധിച്ചു വരുന്ന രോഗികളുടെ എണ്ണം കൊണ്ട് ബുദ്ധിമുട്ടുന്ന ആശുപത്രിക്കായി ഒഴിഞ്ഞു കൊടുക്കുകയാണ് ബിഷപ്പ് ...
ഭുമിയിൽ ജനിച്ചു ജീവിക്കേണ്ടി വരുന്ന മനുഷ്യരുടെ ദുരിതങ്ങളെയും സങ്കടങ്ങളെയും ജീവിതത്തിൻ്റെ ഓരോ മണ്ഡലങ്ങളിലും അവർ നേരിടേണ്ടി വരുന്ന അപമാനങ്ങളെയും അപമാനവീകരണത്തെയും കുറിച്ചാണ് തൻ്റെ ക്ലാസ്സിക്കൽ രചനകളിലൂടെ അദ്ദേഹം സംസാരിച്ചത്.പട്ടിണിയും ദാരിദ്ര്യവും മൂലം മനുഷ്യർ സ്വയം അവമതിക്കപ്പെടുന്നതും സ്ത്രീകൾ നാശത്തിലേക്കും അപമാനകരമായ ജീവിതാവസ്ഥകളിലേക്കും തള്ളിവിടുന്നതിനെയും കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ ശൈശവവും കൗമാരവും ദു:ഖകരമാവുന്നതിനെ കുറിച്ചുമാണ് ആ മഹാഎഴുത്തുകാരൻ തൻ്റെരചനകളിലൂടെ പറഞ്ഞത് ... ദാരിദ്യവും ചൂഷണവും അവസാനിപ്പിക്കാനും നീതിപൂർണമായ വ്യവസ്ഥ സൃഷ്ടിക്കാനുമുള്ള മനുഷ്യവാഞ്ഛകളുടെ സൗന്ദര്യാത്മകമായ അവതരണങ്ങളാണ് അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ കൃതികൾ....
കവിതകളിലൂടെയും നോവലുകളിലൂടെയും മനുഷ്യരാശിയുടെ വേദനാകരമായ ജീവിതത്തിന് കാരണമായ ആധിപത്യ വ്യവസ്ഥയുടെ നീതിരാഹിത്യത്തെ നിരന്തരം വിചാരണ ചെയ്യുകയാണ് വിക്ടോർ ഹ്യൂഗോ ചെയ്തത്... പാവങ്ങൾ, നോത്രാദാമിലെ കൂനൻ തുടങ്ങിയ നോവലുകൾ ലോകമാകെ വായിക്കപ്പെട്ട ക്ലാസ്സിക്കൽ കൃതികളാണ്. വിമോചനത്തിൻ്റെയും സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൻ്റെയും സാമൂഹ്യനീതിയുടെയും അഗ്നിജ്വാലകൾ പടർത്തിയ ആ മഹാനായ എഴുത്തുകാരൻ്റെ ദീപ്തസ്മരണകൾക്ക് മുമ്പിൽ സ്മരണാഞ്ജലികൾ അർപ്പിക്കാം...
തന്റെ നാവില്‍ വാക്കുകള്‍ നൃത്തം ചെയ്യുകയാണെന്ന് കുഞ്ചൻ നമ്പ്യാർ ഒരു കവിതയിലൂടെ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അസാമാന്യ ഭാഷാനൈപുണ്യമുള്ള ഒരാള്‍ക്കു മാത്രമേ ഇത്തരമൊരു ആത്മവിശ്വാസമുണ്ടാകൂ. എന്നാല്‍, ആ ഭാഷാപാണ്ഡിത്യം കടുകട്ടി പ്രയോഗങ്ങള്‍ക്കു മാത്രമാണ് പ്രയോഗിക്കുന്നതെങ്കിലോ? അതിന്റെ സത്ത ജനങ്ങളിലേക്കെത്തില്ലെന്ന് തീര്‍ച്ചയാണ്. ഭാഷാ നൈപുണ്യത്തിനൊപ്പമുണ്ടായിരുന്ന അഭൂതപൂര്‍വമായ ഹാസ്യബോധമാണ് കുഞ്ചന്‍ നമ്പ്യാര്‍ക്ക് മലയാള സാഹിത്യ ചക്രവര്‍ത്തികളില്‍ വേറിട്ട ഇടം നേടികൊടുത്തത്. നർമത്തില്‍ പൊതിഞ്ഞ സാമൂഹ്യവിമര്‍ശനമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൃതികളുടെ മുഖമുദ്ര.
പതിനെട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലെ (1705-1770) പ്രമുഖ മലയാളഭാഷാ കവിയായ കുഞ്ചന്‍ നമ്പ്യാരുടെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് കൃത്യമായ വിവരങ്ങള്‍ നല്‍കുന്ന രേഖകളൊന്നുമില്ല. എന്നാല്‍ ജീവിതത്തിന്‍റ ഓരോ ഏടും കവിതകളാല്‍ സമ്പൂര്‍ണമാക്കിയ അദ്ദേഹത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കഥകള്‍ പ്രശസ്തമാണ്. പ്രതിഭാസമ്പന്നനായ കവി എന്നതിനു പുറമേ തുള്ളല്‍ എന്ന നൃത്തകലാരൂപത്തിന്‍റെ ഉപജ്ഞാതാവെന്ന നിലയിലും പ്രസിദ്ധനായ നമ്പ്യാരുടെ കൃതികള്‍ മിക്കവയും തുള്ളല്‍ അവതരണങ്ങളില്‍ ഉപയോഗിക്കാന്‍ വേണ്ടി എഴുതപ്പെട്ടവയാണ്. ചന്ദ്രികാവീഥി, ലീലാവതീ വീഥി തുടങ്ങിയ രൂപകങ്ങളും, വിഷ്ണുവിലാസം, രാഘവീയം എന്നീ മഹാകാവ്യങ്ങളും വിലാസം, ശിവശതകം എന്നീ ഖണ്ഡകാവ്യങ്ങളും, രാസക്രീഡ, വൃത്ത വാര്‍ത്തികം എന്നീ ഛന്ദശാസ്ത്രഗ്രന്ഥങ്ങളും മറ്റും സംസ്‌കൃതത്തില്‍ എഴുതിയ രാമപാണിവാദനും കുഞ്ചന്‍ നമ്പ്യാരും ഒരാള്‍തന്നയാണെന്ന് ഏറെ ചര്‍ച്ചചെയ്യപ്പെട്ട ഒരു വാദം മഹാകവി ഉള്ളൂര്‍ കേരള സാഹിത്യചരിത്രത്തില്‍ അവതരിപ്പിച്ചിരുന്നു. ഈ അവകാശവാദം ഇന്നും സ്ഥിരീകരിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല.
നമ്പ്യാരെ കുറിച്ചുള്ള ലഭ്യമായ അറിവു വെച്ച്, ഇന്നത്തെ പാലക്കാട് ജില്ലയിലെ ലക്കിടി തീവണ്ടിയാപ്പീസിനടുത്തുള്ള കിള്ളിക്കുറിശ്ശിമംഗലത്ത് കലക്കത്ത് ഭവനത്തിലായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജനനം. ബാല്യകാല വിദ്യാഭ്യാസത്തിനുശേഷം അദ്ദേഹം പിതാവിനോടൊപ്പം പിതൃദേശമായ കിടങ്ങൂരിലെത്തി. പിന്നീട് ചെമ്പകശ്ശേരി രാജാവിന്‍റെ ആശ്രിതനായി ഏറെക്കാലം അമ്പലപ്പുഴയിലാണ് ജീവിച്ചത്. ഇക്കാലത്താണ് തുള്ളല്‍ കൃതികളില്‍ മിക്കവയും എഴുതിയതെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു.
തുള്ളല്‍ എന്ന കലാരൂപത്തിന്‍റെ പിറവിക്കു പിന്നിലും ഏറെ പ്രശസ്തമായ ഒരു കഥയുണ്ട്. അമ്പലപ്പുഴ ക്ഷേത്രത്തില്‍ ചാക്യാര്‍കൂത്തിന് മിഴാവ് കൊട്ടുകയായിരുന്ന നമ്പ്യാര്‍ ഒരിക്കല്‍ ഉറങ്ങിപ്പോയി. ഇതിനിടെ പരിഹാസപ്രിയനായ ചാക്യാര്‍ അരങ്ങത്തുവച്ചുതന്നെ നമ്പ്യാരെ കലശലായി പരിഹസിച്ചു ശകാരിച്ചു. പകരം വീട്ടാന്‍ അടുത്ത ദിവസം തന്നെ നമ്പ്യാര്‍ ആവിഷ്‌കരിച്ച് അവതരിപ്പിച്ച പുതിയ കലാരൂപമായിരുന്നത്രെ തുള്ളല്‍. തുള്ളലിന് കൂത്തുമായി സാമ്യമുണ്ടെന്നതൊഴിച്ചാല്‍ ഈ കഥയിൽ എത്രമാത്രം സത്യമുണ്ടെന്ന് പറയുക വയ്യ. ഏതായാലും തുള്ളലിനെ ഒന്നാംകിട കലാരൂപമായി വികസിപ്പിച്ചെടുക്കാനും അംഗീകാരം നേടിയെടുക്കാനും നമ്പ്യാര്‍ക്ക് കഴിഞ്ഞു. തുള്ളലുകളുടെ ഭാഷയായി നമ്പ്യാര്‍ തെരഞ്ഞെടുത്തത് സംസാരഭാഷയോട് ഏറ്റവും അടുത്ത സാധാരണക്കാരന്‍റെ ഭാഷയാണ്. അത് അവയ്ക്ക് കൂടുതല്‍ സ്വീകാര്യത നേടിക്കൊടുത്തു. സാധാരണക്കാര്‍ക്ക് രുചിക്കുന്ന കവിത അവരുടെ ഭാഷയില്‍ ആയിരിക്കണം എന്ന് നമ്പ്യാര്‍ തന്നെ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്:-
ഓട്ടന്‍, ശീതങ്കന്‍, പറയന്‍ എന്നിങ്ങനെ മൂന്നു വിഭാഗങ്ങളിലായി 64 തുള്ളലുകള്‍ നമ്പ്യാര്‍ എഴുതിയതായി പറയപ്പെടുന്നു. ഏറെ പ്രസിദ്ധമായ ഫലിതബോധത്തിനു പുറമേ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിപുലമായ അനുഭവസമ്പത്തും എല്ലാ വിജ്ഞാനശാഖകളിലുമുള്ള അവഗാഹവും ഈ കൃതികളില്‍ പ്രകടമാകുന്നുണ്ട്. പുരാണകൃതികളെ അവലംബിച്ചായിരുന്നു നമ്പ്യാരുടെ മിക്ക തുള്ളല്‍ കൃതികളും. എന്നാല്‍ അവയില്‍ കഴിയുന്നത്ര നര്‍മവും സാമൂഹ്യപ്രസക്തിയുള്ള പരിഹാസവും കലര്‍ത്തുവാന്‍ കവി ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു.
പതിനെട്ടാം ശതകത്തില്‍ കേരളത്തില്‍ നിലവിലിരുന്ന സാമൂഹിക സ്ഥിതിയിലേക്ക് നമ്പ്യാരുടെ കൃതികള്‍ വെളിച്ചം വീശുന്നു. ഭൂസ്ഥിതി, സസ്യപ്രകൃതി, ജലവിനിയോഗം, പാരമ്പര്യജന്തു വിജ്ഞാനം, നാടന്‍ തത്ത്വചിന്ത, നാട്ടു വിദ്യാഭ്യാസരീതി, നാടന്‍ വിനോദങ്ങള്‍, ഉത്സവങ്ങള്‍, അങ്ങാടി വാണിഭം, നാടന്‍ മത്സ്യബന്ധനം, ചികിത്സാരീതികള്‍, കൃഷിയറിവുകള്‍, കടലറിവുകള്‍, കാട്ടറിവുകള്‍, നാടന്‍ ഭക്ഷണ രീതികള്‍, നാട്ടു സംഗീതം, മുത്തശ്ശിച്ചൊല്ലുകള്‍ തുടങ്ങിയ മണ്ഡലങ്ങള്‍ നമ്പ്യാര്‍ കവിത വിശദമാക്കുന്നു.
തുള്ളല്‍ക്കവിതകളില്‍ മിക്കവയുടേയും പ്രമേയം പുരാണേതിഹാസങ്ങളാണെങ്കിലും നമ്പ്യാര്‍ കൊടുക്കുന്ന പശ്ചാത്തലം കേരളീയമാണ്. കഥാപാത്രങ്ങള്‍ക്ക് അദ്ദേഹം മലയാളിത്തം കല്‍പിച്ചുകൊടുക്കുന്നു. ഭീമന്‍, ദുര്യോധനന്‍, ദേവേന്ദ്രന്‍ , ദമയന്തി, ദ്രൗപദി, സീത, പാര്‍വ്വതി തുടങ്ങിയ കഥാപാത്രങ്ങള്‍ കേരളത്തിലെ സ്ഥിതിഗതികള്‍ക്കനുരൂപമായ വേഷപ്പകര്‍ച്ചയോടുകൂടി മാത്രമേ തുള്ളലുകളില്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നുള്ളു. ഭൂമിയും സ്വര്‍ഗ്ഗവും പാതാളവുമെല്ലാം നമ്പ്യാരുടെ ഭാവനയില്‍ അമ്പലപ്പുഴയോ, തിരുവനന്തപുരമോ ആയി മാറുന്നു.
അതേസമയം, എല്ലാവിഭാഗം മലയാളികളുടെയിടയിലും ജനസമ്മതിയും അംഗീകാരവും നേടിയ കവി ആയിരുന്നിട്ടും നമ്പ്യാര്‍ കവിത ശക്തമായി വിമര്‍ശിക്കപ്പെട്ടിട്ടുമുണ്ട്. നമ്പ്യാരുടെ 'സംസ്‌കാരലോപത്തെ'-പ്പറ്റി ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ഒന്നാംകിട മലയാള സാഹിത്യവിമര്‍ശകനായിരുന്ന കുട്ടികൃഷ്ണമാരാരും പി.കെ.ബാലകൃഷ്ണനും പരാതിപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ഇതിഹാസ പുരാണങ്ങളിലെ കഥാപാത്രങ്ങളേയും സന്ദര്‍ഭങ്ങളേയും കേരളീയസാഹചര്യങ്ങളില്‍ ഫലിതത്തില്‍ പൊതിഞ്ഞ് അവതരിപ്പിക്കുന്ന നമ്പ്യാരുടെ രീതിയെ വാക് വ്യഭിചാരമായാണ് മാരാര്‍ വിശേഷിപ്പിച്ചത്. കല്യാണസൗഗന്ധികത്തിലെ 'ഭീമ-ഹനൂമല്‍സംവാദ' ത്തിന്റെ നിശിതമായ വിമര്‍ശനം മാരാരുടെ 'ഭാരതപര്യടനം' എന്ന പ്രഖ്യാതകൃതിയിലുണ്ട്. നമ്പ്യാര്‍ ഹനുമാനെ 'അങ്ങാടിക്കൂളനും' ഭീമസേനനെ 'മേനിക്കണ്ടപ്പനും' ആയി തരംതാഴ്ത്തിയെന്ന് മാരാര്‍ ആക്ഷേപിക്കുന്നു. സാധാരണക്കാരുടെ ഭാഷയില്‍ അവര്‍ക്കു വേണ്ടി എഴുതിയ ജനകീയ കവിയായി നമ്പ്യാര്‍ കണക്കാക്കപ്പെടുന്നെങ്കിലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ കവിതയുടെ സാമൂഹ്യപശ്ചാത്തലത്തിന്റെ പരിമിതികള്‍ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. സാഹിത്യം അധഃസ്ഥിതവിഭാഗങ്ങളിലെ മനുഷ്യരെ പൊതുവേ അവഗണിച്ചിരുന്ന കാലത്ത് എഴുതപ്പെട്ടതിനാല്‍ നമ്പ്യാരുടെ കവിത പോലും നായന്മാര്‍ വരെയുള്ള ജനവിഭാഗങ്ങളെ മാത്രമേ കണക്കിലെടുത്തുള്ളു എന്നും അതിനു താഴെയുള്ള ജനങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള സൂചനകള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സൃഷ്ടികളില്‍ വിരളമാണെന്നുമാണ് വിമര്‍ശനം.
മലയാളത്തിലെ പ്രസിദ്ധമായ പല ലോകോക്തികളും നമ്പ്യാര്‍ക്കവിതയില്‍ നിന്ന് വന്നവയാണ്:-
നെല്ലും പണങ്ങളുമുണ്ടെന്നുറച്ചിട്ടു കല്ലിലും പുല്ലിലും തൂകിത്തൊടങ്ങൊലാ. കണ്ടാലറിവാന്‍ സമര്‍ഥനല്ലെങ്കില്‍ നീ കൊണ്ടാലറിയുമതിനില്ല സംശയം. കൂനന്‍ മദിച്ചെന്നാല്‍ ഗോപുരം കുത്തുമോ? -എന്നിവയെല്ലാം ഉദാഹരണങ്ങൾ മാത്രം.
മുല്ലപ്പൂമ്പൊടിയേറ്റുകിടക്കും കല്ലിനുമുണ്ടാമൊരു സൗരഭ്യം. കനകംമൂലം കാമിനിമൂലം കലഹം പലവിധമുലകില്‍ സുലഭം. തള്ളക്കിട്ടൊരു തല്ലു വരുമ്പോള്‍ പിള്ളയെടുത്തു തടുക്കേയുള്ളൂ. വല്ലാമക്കളിലില്ലാമക്കളിതെല്ലാവര്‍ക്കും സമ്മതമല്ലോ. ദുഷ്ടുകിടക്കെവരട്ടും വൃണമതു പൊട്ടും പിന്നെയുമൊരു സമയത്തില്‍. എലിയെപ്പോലെയിരിക്കുന്നവനൊരു പുലിയെപ്പോലെ വരുന്നതു കാണാം. - എന്നിവ കിരാതത്തില്‍ നിന്നാണ്.
നമ്പ്യാരുടെ ഫലിതോക്തികളും ഏറെ പ്രസിദ്ധമാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ സമകാലികനെന്ന് പറയപ്പെടുന്ന ഉണ്ണായി വാര്യരുമായുള്ള സംഭാഷണ ശകലങ്ങളെന്ന മട്ടിലുള്ള പല ഫലിതങ്ങളും തലമുറകളിലൂടെ വാമൊഴിയായി പകര്‍ന്നു ഇക്കാലം വരേക്കും എത്തിയിട്ടുണ്ട്. അസാധാരണമായ നർമബോധവും കൗതുകമുണര്‍ത്തുന്ന ദ്വയാര്‍ത്ഥപരാമര്‍ശങ്ങളും ചേര്‍ന്ന അവ മലയാളികളുടെ ഫലിതശേഖരത്തിന്‍റെ പ്രിയപ്പെട്ടതായി തുടരുന്നു.
ആന ഇറങ്ങിയതുമൂലം കലങ്ങി കിടന്നിരുന്ന ഒരു കുളം കണ്ടപ്പോള്‍ വാര്യര്‍ അതിനെ 'കരി കലക്കിയ കുളം' എന്നും നമ്പ്യാര്‍ 'കളഭം കലക്കിയ കുളം' എന്നും വിശേഷിപ്പിച്ചു എന്നാണ് ഒരു കഥ. ആനയുടെ പര്യായങ്ങളായ കരി, കളഭം എന്നീ വാക്കുകള്‍ ഉപയോഗിച്ച് കുളം കലക്കിയത് ആനയാണെന്നാണ് രണ്ടുപേരും പറഞ്ഞതെങ്കിലും, ആദ്യശ്രവണത്തില്‍, കുളത്തിലെ വെള്ളത്തിന്റെ നിറം വ്യത്യസ്തരീതികളില്‍ വര്‍ണ്ണിക്കുകയാണ് ഇരുവരും ചെയ്തതെന്നേ തോന്നൂ. കുളിക്കാന്‍ പോകുന്ന സ്ത്രീയേയും ദാസിയേയും കണ്ടപ്പോള്‍ വാര്യര്‍ 'കാതിലോല?' (കാ അതിലോല -ആരാണു് അവരില്‍ സുന്ദരി?) എന്നു ചോദിച്ചപ്പോള്‍ നമ്പ്യാര്‍ 'നല്ലതാളി' (നല്ലത് ആളി - തോഴിയാണ് കൂടുതല്‍ സുന്ദരി) എന്നു മറുപടി പറഞ്ഞു എന്നാണ് മറ്റൊരു കഥ. ഇവിടെ അര്‍ത്ഥം മനസ്സിലാകാത്തവര്‍ ഈ സംഭാഷണത്തില്‍ പരാമർശിക്കപ്പെട്ടത് യജമാനത്തി കാതില്‍ അണിഞ്ഞിരുന്ന ആഭരണമായ ഓലയും ദാസി കയ്യില്‍ കൊണ്ടുപോയിരുന്ന താളിയും ആണ് എന്നേ കരുതൂ.
സമൂഹത്തിലെ അനീതികളും കാപട്യങ്ങള്‍ തന്റെ കവിതകളിലൂടെ അദ്ദേഹം ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറയുകയും ചെയ്തിരുന്നു. രാജാവ് ശ്രീപത്മനാഭസ്വാമിക്ഷേത്രത്തില്‍ താന്‍ നിർമിച്ച പുതിയ ദീപസ്തംഭം, അതിന്റെ ശില്‍പഭംഗി വര്‍ണ്ണിച്ചെഴുതാനായി കൊട്ടാരത്തിലെ കവികളെ കാട്ടിക്കൊടുത്തു. മറ്റു കവികള്‍ അലങ്കാരഭംഗി നിറഞ്ഞ ശ്‌ളോകങ്ങള്‍ എഴുതിയുണ്ടാക്കി രാജാവിനെ വായിച്ചു കേള്‍പ്പിച്ചു. തന്റെ ഊഴം വന്നപ്പോള്‍ നമ്പ്യാര്‍ ചൊല്ലിയത് സ്തുതിപാഠകരായ ഇതരകവികളുടെ കാപട്യം തുറന്നുകാട്ടുന്ന ഈ വരികളായിരുന്നു:- 'ദീപസ്തംഭം മഹാശ്ചര്യം, നമുക്കും കിട്ടണം പണം, ഇത്യര്‍ഥ ഏഷാം ശ്‌ളോകാനാം അല്ലാതൊന്നും ന വിദ്യതേ.'
1746-ല്‍ മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മ്മ ചെമ്പകശ്ശേരി രാജ്യം കീഴടക്കി വേണാടിനോട് ചേര്‍ത്തതിനെ തുടര്‍ന്ന് നമ്പ്യാര്‍ തിരുവനന്തപുരത്തേക്കു താമസം മാറ്റി. അവിടെ അദ്ദേഹം, മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മ്മയുടേയും അദ്ദേഹത്തെ തുടര്‍ന്ന് ഭരണമേറ്റ കാത്തിക തിരുനാളിന്‍റെയും (ധര്‍മ്മരാജാവ്) ആശ്രിതനായി ജീവിച്ചു. വാര്‍ദ്ധക്യത്തില്‍ രാജസദസ്സിലെ ജീവിതം ബുദ്ധിമുട്ടായിത്തോന്നിയ അദ്ദേഹം അമ്പലപ്പുഴക്ക് മടങ്ങാന്‍ ആഗ്രഹിച്ചു.
'കോലംകെട്ടുക, കോലകങ്ങളില്‍ നടക്കെന്നുള്ള വേലക്കിനി- ക്കാലം വാര്‍ദ്ധകമാകയാലടിയനെച്ചാടിക്കൊലാ ഭൂപതേ.' എന്ന കവിയുടെ അഭ്യര്‍ഥന രാജാവ് സ്വീകരിച്ചതിനെത്തുടര്‍ന്ന് അദ്ദേഹം അമ്പലപ്പുഴക്ക് മടങ്ങി. 1770-ലായിരുന്നു മരണം എന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു. പേപ്പട്ടി വിഷബാധയായിരുന്നു മരണകാരണം എന്നൊരു കഥ പ്രചാരത്തിലുണ്ട്. മലയാളത്തിലെ ഹാസ്യകവികളില്‍ അഗ്രഗണനീയനായ നമ്പ്യാരുടെ കുറിക്കുകൊള്ളുന്ന വാക്കുകള്‍ സമകാലീന സന്ദര്‍ഭങ്ങളില്‍ പോലും ഏറെ അര്‍ഥവത്താണ്.
കുഞ്ചന്‍ നമ്പ്യാര്‍ ഏറെക്കാലം ചിലവഴിച്ച അമ്പലപ്പുഴയില്‍ കേരള സര്‍ക്കാര്‍ സാംസ്‌കാരിക വകുപ്പിന്റെ കീഴില്‍ 1967ല്‍ കുഞ്ചന്‍ നമ്പ്യാര്‍ സ്മാരകം നിര്‍മിച്ചിട്ടുണ്ട്. 2017ല്‍ സ്മാകരത്തിന് 50 വയസ്സ് തികയുകയാണ്. കുഞ്ചന്‍ നമ്പ്യാരുടെ പേരില്‍ സെമിനാറുകളും മറ്റും ആഘോഷിക്കുക, അവാര്‍ഡുകള്‍ പ്രഖ്യാപിക്കുക തുടങ്ങിയവയിലൊതുങ്ങുകയാണ് സമിതിയുടെ പ്രവര്‍ത്തനം. പാലക്കാട് ജില്ലയിലും തൃശ്ശൂ ര്‍ജില്ലയിലുമായി പരന്നു കിടക്കുന്ന ചൂലനൂര്‍ മയില്‍ സംരക്ഷണ കേന്ദ്രത്തിലെ 200 ഹെക്ടര്‍ സ്ഥലം കുഞ്ചന്‍ നമ്പ്യാരുടെ ഓർമക്കായി കുഞ്ചന്‍ സ്മൃതി വനം എന്ന് നാമകരണം ചെയ്തിരിക്കുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജന്മസ്ഥലമായ കിള്ളിക്കുറിശ്ശിമംഗലം ഇവിടെ നിന്നും ഏതാനും കിലോമീറ്ററുകള്‍ അകലെയാണ്.
ആലപ്പുഴ∙ താമസാവശ്യത്തിനുള്ള കെട്ടിടങ്ങളുടെ (റസിഡൻഷ്യൽ ബിൽഡിങ്) ആഡംബര നികുതി (ലക്ഷ്വറി ടാക്‌സ്) മുൻകാല പ്രാബല്യത്തോടെ കുത്തനെ ഉയർത്തി. വാർഷിക നികുതി നാലായിരം ആയിരുന്നത് അയ്യായിരമായിട്ടാണ് ഉയർത്തിയത്.
1975-ലെ കേരള ബിൽഡിങ് ടാക്‌സ് ആക്ട് അനുസരിച്ച് 1999 ഏപ്രിൽ ഒന്നിനോ അതിനു ശേഷമോ പൂർത്തിയാക്കിയിട്ടുള്ള 278.7 ചതുരശ്രമീറ്ററോ (ഏകദേശം 3,000 ചതുരശ്ര അടി) അതിൽക്കൂടുതലോ അടിത്തറ വിസ്തീർണം (പ്ലിന്ത് ഏരിയ) ഉള്ള റസിഡൻഷ്യൽ ബിൽഡിങ്ങുകൾക്കു തുടക്കത്തിൽ 2,000 രൂപയായിരുന്നു വാർഷിക മുൻകൂർ ലക്ഷ്വറി ടാക്‌സ് ഏർപ്പെടുത്തിയിരുന്നത്. എല്ലാ വർഷവും മാർച്ച് 31നു മുൻപ് അടുത്ത വർഷത്തേക്ക് അടയ്‌ക്കേണ്ട ലക്ഷ്വറി ടാക്‌സ് 2014ൽ ഇരട്ടിയാക്കി ഉയർത്തി 4,000 രൂപയാക്കിയിരുന്നു. അതാണിപ്പോൾ മുൻകാല പ്രാബല്യത്തോടെ 5,000 ആക്കിയിരിക്കുന്നത്. കെട്ടിടത്തിന്റെ വിസ്തൃതി വർധിക്കുന്നതിനനുസരിച്ച് 12,500 രൂപ വരെ ആഡംബര നികുതി നിരക്കുകളുണ്ട്.
യാതൊരു ആഡംബരവും ഇല്ലെങ്കിലും മുറികളുടെ എണ്ണം കൂടുതലുള്ളതു മൂലം 3000 ചതുരശ്ര അടിയിൽ കൂടുതലുള്ള കന്യാസ്ത്രീ മഠങ്ങൾക്കും അഗതി മന്ദിരങ്ങൾക്കു പോലും റവന്യൂ വകുപ്പ് ആഡംബര നികുതിയും സെസും ഈടാക്കുന്നുണ്ട്. മഠങ്ങൾക്കും ധർമ സ്ഥാപനങ്ങൾക്കും ആഡംബര നികുതി ഈടാക്കുന്നതു നിയമവിരുദ്ധമാണെന്ന് സുപ്രീംകോടതി വിധിച്ചിട്ടും ഇക്കാര്യത്തിൽ സർക്കാരിന്റെ ഭാഗത്തുനിന്ന് വ്യക്തമായ തീരുമാനമോ നടപടിയോ ഉണ്ടായിട്ടില്ല.
കോവിഡ്-19 മഹാമാരിക്കാലത്ത് എല്ലാത്തരത്തിലുള്ളവരുടെയും വരുമാനം കുറയുകയും ചെലവ് വർധിക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കെ മുൻകാല പ്രാബല്യത്തോടെ നടപ്പാക്കിയ നികുതി വർധന അനീതിയാണെന്ന് അഭിപ്രായം പല ഭാഗത്തുനിന്നും ഉയർന്നു കഴിഞ്ഞു. ചില റസിഡന്റ്സ് അസോസിയേഷനുകൾ ഇക്കാര്യത്തിൽ ഇടപെട്ട് ചീഫ് സെക്രട്ടറിക്കും മന്ത്രിക്കും നിവേദനം നൽകിയിരുന്നു.
എല്ലാവിധ നികുതികളും ക്ഷേമനിധി വിഹിതങ്ങളും സർക്കാർ പ്രഖ്യാപിത നിരക്കിനേക്കാൾ ഉയർന്ന കൂലിയും അട്ടിമറി നല്കി നിർമ്മിക്കുന്ന വീടുകൾ ഉത്പാദനപരമോ ലാഭകരമോ അല്ലെന്നിരിക്കെ വലുപ്പം കൂടിയെന്നതിന്റെ പേരിൽ ഏർപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ള നികുതി എല്ലാ വർഷവും കൂട്ടിക്കൂട്ടി ഈടാക്കുന്നത് അനീതിയാണെന്ന് അവർ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു. പഴക്കം ചെല്ലുംതോറും വീടുകൾക്കും മറ്റ് ആസ്തികൾക്കുമുണ്ടാകുന്ന വിലയിടിവും വർധിച്ചുവരുന്ന അറ്റകുറ്റപ്പണിച്ചെലവുകളും പരിഗണിക്കാതെയുള്ള നികുതി ഈടാക്കലിനെയാണ് അവർ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നത്.
വീടിനു പഴക്കം കൂടുമ്പോൾ നികുതി കുറയുന്ന രീതി വേണം
വീടുകൾ നിർമ്മിക്കുമ്പോൾ പൊതുവിപണിയിൽ നിന്നു വാങ്ങുന്ന എല്ലാ സാമഗ്രികൾക്കും അതതു കാലത്തെ നികുതിയും കൂലിയും കെട്ടിട ഉടമ നല്കുന്നുണ്ട്. അതുപോലെ തന്നെ നിർമാതാക്കൾ എല്ലാവിധ ക്ഷേമനിധി വിഹിതങ്ങളും മറ്റു ഫീസുകളും നല്‌കേണ്ടതുമുണ്ട്. വർഷങ്ങൾ ചെല്ലുന്തോറും നിരന്തര ഉപയോഗത്താൽ വീടുകൾക്കു ജീർണതയും വിലയിടിവും സംഭവിക്കും. അപ്പോൾ വീടുകളുടെ സംരക്ഷണത്തിനും അറ്റകുറ്റപ്പണികൾക്കും മെച്ചപ്പെടുത്തലുകൾക്കും കൂടുതൽ തുക മുടക്കേണ്ടിവരും. തുടക്കത്തിൽ ആഡംബരം എന്നു തോന്നിയ കാര്യങ്ങൾ കാലം കഴിയുന്തോറും അങ്ങനെയല്ലാതാകൂം. വീടിന്റെ നിർമാതാവിനു പ്രായം കൂടുകയും തൊഴിലിൽനിന്നുള്ള വരുമാനം കുറയുകയും നികുതി അടയ്ക്കാനുള്ള സാമ്പത്തിക ശേഷി ഇല്ലാതാകുകയും ചെയ്യും. വർഷം ചെല്ലുന്തോറും നിരക്കു കുറഞ്ഞു വന്നു കാലപ്പഴക്കത്തിൽ വീടിന്റെ ആഡംബര നികുതി ഇല്ലാതാകുന്ന തരത്തിലേക്ക് നികുതിനിരക്കു ഘടന മാറ്റേണ്ടതാണെന്ന് കോട്ടയത്തെ പ്രമുഖ നിർമാണ കരാറുകാർ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു.
നികുതി ഘടന മാറ്റണമെന്ന ആവശ്യം സർക്കാർ തള്ളി
വീടുകൾക്കു പഴക്കം ചെല്ലുന്തോറും ആഡംബര നികുതി കുറച്ചുകൊണ്ടുവരുന്നതിനു പകരം അമിതമായി നികുതി കൂട്ടുന്നത് ഒഴിവാക്കണമെന്ന ആവശ്യം കേരള സർക്കാർ നേരത്തേ തള്ളിയിരുന്നു. 2017ൽ 2000ൽനിന്നു 4000 രൂപയായി ആഡംബര നികുതി ഉയർത്തിയപ്പോഴായിരുന്നു അത്. ആലപ്പുഴയിലെ തത്തംപള്ളി റസിഡന്റ്സ് അസോസിയേഷനാണ് ഈ ആവശ്യമുന്നയിച്ച് അന്നത്തെ ചീഫ് സെക്രട്ടറി എസ്.എം.വിജയാനന്ദിനു നിവേദനം നൽകിയത്.
1975-ലെ കേരള കെട്ടിട നികുതി നിയമത്തിൽ പ്രതിപാദിക്കുന്ന നികുതിഘടനയാണ് കെട്ടിട, ആഡംബര നികുതികൾ ചുമത്തുന്നതിനു സ്വീകരിച്ചിട്ടുള്ളതെന്നും നിയമത്തിൽ മാറ്റം വരുത്താൻ വ്യവസ്ഥയില്ലെന്നുമാണ് റവന്യൂ വകുപ്പ് അഡീഷണൽ ചീഫ് സെക്രട്ടറിക്കു വേണ്ടി അണ്ടർ സെക്രട്ടറി അന്നു മറുപടി നൽകിയത്.
അലക്സാണ്ടറുടെ പോറസ് [പൗരവ] രാജാവുമായിട്ടുള്ള യുദ്ധം ഇങ്ങനെയെന്നാണ് ചരിത്രകാരൻ ഫിലിപ്പ് ഫ്രീമാൻ പറയുന്നത്
............Porus continued the fight from the back of his giant elephant. Alexander so admired the man’s courage that he sent a messenger to the king begging him to surrender and be spared. Unfortunately the envoy was Omphis of Taxila, whom Porus bitterly hated and tried to kill with a spear. Then Alexander sent another messenger who at last persuaded the Indian king to lay down his arms. As the two rulers met, the elephant Porus was riding knelt down in spite of its wounds to allow the king to dismount. Alexander approached Porus and marveled at the stature of the man, more than six feet in height, as well as his regal bearing even in defeat. Alexander asked how he would like to be treated, to which Porus replied, “Like a king.” The victor allowed him to retire from the
field to seek medical treatment, then gave him back his kingdom....
പിന്നീട് എന്ത് നടന്നു ? പൗരവൻ എന്ത് ചെയ്തു / ചെയ്തില്ല ? അലക്സാണ്ടറോ ? രസകരം തന്നെ. ഇവിടെ വായിക്കാം
Omphis was eager to be accommodating as he was in a permanent state of
war with the neighboring kingdoms, including a powerful state to his south
beyond the Hydaspes River ruled by Porus, king of an Indian people known as
the Paurava. The young ruler of Taxila wanted to expand the borders of his own
kingdom at the expense of Porus and was happy to use the gold and army of
Alexander to accomplish his goal. His prospects seemed even more promising
when an envoy Alexander had sent to Porus returned to Taxila. The Macedonian
king had demanded that the Indian lord pay tribute to him and meet him at the
borders of his realm when he moved south. Other local rulers had submitted, but
Porus replied that he would not be giving Alexander any tribute, though hewould be happy to meet him at the Hydaspes with his army ready for battle.
This was a serious blow to Alexander’s plans for a quick and peaceful march
through India. His intelligence network had already informed him that Porus had
a large army, including more than a hundred war elephants. Alexander was
confident he could beat such an adversary, but it would not be easy, especially as
the monsoon had just begun. The Macedonians didn’t mind rain, but they had
never experienced anything like the deluge that poured on them from the Indian
sky. Adding to their misery was the unbearable heat, creating the rare and
thoroughly miserable sensation of being hot and wet at the same time. Day after
day the rain continued with no respite. Streets turned to rivers, fields became
lakes, and thick mud covered everything. The Indians were perfectly cheerful in
the rain as the monsoon was essential for their crops, but the Macedonians began
to despair that they would ever be dry again. The local people assured them that
the rain would stop in a few months, but Alexander could not afford to wait that
long. He appointed a Macedonian as commander of a permanent military
garrison at Taxila—just in case Omphis wavered, in spite of the gold—and led
his very wet army to the Hydaspes River.
Alexander and his soldiers marched south over a low range of mountains for
several days until they suddenly came to a pass leading down to the plain of the
Hydaspes. From this gap they first saw the vast Punjab plain, an utterly flat
landscape stretching south and east all the way to the Ganges River. Below they
could see the Hydaspes River, almost a mile wide, fast-moving and swollen by
both the monsoon and the melting snows of the Himalayas. Porus was on the far
side of this flood with an army smaller than that of Alexander, but the Indian
ruler knew the territory well and possessed many trained elephants that would
terrify any horses that approached.
Alexander took one look at the Hydaspes and sent Coenus back to the Indus
to dismantle the pontoon bridge that Hephaestion had built and bring the boats to
him in pieces. Meanwhile the king made camp on the north bank of the river and
considered how he might cross such a stream undetected by Porus. He had to
find a spot along the river that was out of view of the southern shore. After days
of searching, his scouts located a likely place several miles to the east near
where a ridge of mountains approached the Hydaspes. Across from this headland
was a large island in the river surrounded by several smaller islands, all covered
with thick trees that hid the north shore from the troops of Porus, constantly
patrolling the opposite side. Alexander realized this was the perfect location to
launch his amphibious assault, but he had to make sure the Indian king didn’t
know the attack would come so far to the east. To keep Porus guessing,Alexander ordered units of his army to move back and forth along the northern
shore for many miles. He would shift troops to the west, then the east, then back
again to his main camp. The Macedonians also built campfires along the river
and made a point of being noisy as they went about their duties. The Indian
troops across the Hydaspes were driven to distraction by this constant motion
and eventually gave up trying to keep track of every movement of the
Macedonian soldiers—just as Alexander intended. The king also ordered tons of
grain from the surrounding countryside transported to his camp as if he planned
to stay there until the autumn when the rain would stop and the river subside. He
also announced to his troops—and to the Indian spies among them—that they
would wait at least two months to move across the river. When Porus heard the
report, he was unconvinced, but Alexander was not seeking to deceive the king
as much as he was to keep him off balance.
When the ships were at last ready, Alexander left Craterus in charge of the
main camp opposite Porus with a strong force and orders not to move unless the
Indian king shifted east to the site of the upcoming crossing. Then in darkness
Alexander led his toughest troops silently upriver to the embarkation point. He
must have felt the heavens favored him as the normally steady showers had
turned into a violent storm. The crashing of thunder and the pounding rain
covered the noise made by the Macedonians as they prepared to launch the
boats, though several were reportedly killed by lightning.
Thousands of troops slipped into the boats and began to paddle across the
raging river and around the large island as best they could. When at last they
reached land, they poured out of the landing craft ready to face Porus, only to
find that in the darkness they had not reached the southern bank but one of the
many smaller islands in the river. It was an absolute disaster as the storm was
now breaking and the sun rising, leaving the Macedonians visible to the Indian
scouts. With no time to lose, Alexander ordered his men into the deep channel
separating them from the southern bank. The heavily armored soldiers were up
to their necks in swift water and the cavalry horses could barely swim through
the current, but at last they struggled out of the river onto land.
At this point word reached Porus that a large force of Macedonians was
crossing several miles to the east, leaving the Indian king with a difficult
decision. He could see that many of the enemy were still directly across from
him in Alexander’s camp. Was the eastern attack a ploy to draw him away so
that the western force could cross and attack him from behind, or was it in fact
the main thrust of the assault, outflanking him to the east? There was no time to
send out more scouts, so Porus ordered his son upriver with a chariot brigade to
prevent the landing if possible or delay it if not. Then he followed with the mainforce of his army, leaving only a small detachment with a few elephants behind
to hinder the remaining Macedonians from crossing.
Porus was a brave and capable leader, but he was in an impossible situation.
Outnumbered, he now found himself facing Alexander’s superbly trained troops,
who were so tired of being wet and miserable that they were ready to massacre
every Indian they found. The one advantage Porus had was his elephants, who
just as Alexander feared caused havoc among his cavalry and trampled his men.
But by now the Macedonians had developed a defense against these creatures.
Although it cost the lives of many of their countrymen, Alexander’s troops
would encircle an elephant and stab it with their long sarissa spears while the
archers shot out its eyes. Then the maddened and blinded beast would charge
wildly, as likely at friends as foes.
Alexander surveyed the Indian battle order and decided to deploy a classic
envelopment tactic to surround the enemy troops. He sent his cavalry to the left
and right with orders to come up behind the Indians while the main army
attacked from the front. It was a brutal battle waged savagely in mud and blood
with heavy casualties on both sides. At one point, Alexander was riding
Bucephalas when the old horse was struck by a spear and mortally wounded.
The king was too busy to mourn, so he switched to another mount and continued
the fight. When the Indian lines began to break, Craterus quickly crossed the
river and came up behind to cut off the Indians’ retreat.
Only Porus continued the fight from the back of his giant elephant. Alexander
so admired the man’s courage that he sent a messenger to the king begging him
to surrender and be spared. Unfortunately the envoy was Omphis of Taxila,
whom Porus bitterly hated and tried to kill with a spear. Then Alexander sent
another messenger who at last persuaded the Indian king to lay down his arms.
As the two rulers met, the elephant Porus was riding knelt down in spite of its
wounds to allow the king to dismount. Alexander approached Porus and
marveled at the stature of the man, more than six feet in height, as well as his
regal bearing even in defeat. Alexander asked how he would like to be treated, to
which Porus replied, “Like a king.” The victor allowed him to retire from the
field to seek medical treatment, then gave him back his kingdom, even adding
nearby lands, much to the chagrin of Omphis. The Macedonians held funeral
rites for their dead, offered sacrifices, and celebrated athletic games on the banks
of the Hydaspes in honor of their costly victory. Then, in memory of
Bucephalas, Alexander founded a city near the site of the battle and named it for
his beloved horse.
Alexander meanwhile sent a work party into the mountains to cut wood forships. His plan was to build a great navy and sail down the Hydaspes to the
Indus, then follow the river to the sea, subduing kingdoms along the way. As this
grand construction project would take weeks if not months, the king announced
to his men that in the meantime they would invade eastern India. His army still
must have believed that the great sea lay just over the horizon, even though by
now Alexander had learned the true extent of the Indian subcontinent. The
problem was once again how to keep the troops moving. This was especially
challenging as the monsoon was still raging as they moved into a region where
the ground was so thick with snakes that the men took to sleeping in hammocks
like the locals. Yet the king marched on with his loyal but increasingly
disgruntled troops behind him.
The westernmost tributary of the Ganges was two hundred miles away, while
the mouth of that great river system lay more than a thousand miles to the east.
Still Alexander was determined to lead his army all the way to the Ganges delta,
taking the rich kingdoms along its banks. His first stops were the cities near the
borders of Porus, thirty-seven towns in the shadow of the Himalayan mountains.
He conquered these easily enough and gave them to Porus as part of his
expanded kingdom. Then he advanced to the Acesines, one of the largest and
swiftest rivers of the Punjab. He loaded his troops onto their transportable boats
and launched out into the stream, only to find that the current ripped many of the
craft to shreds, drowning a number of his men. Afterward he moved forward to
the Hydraotes River, just as broad as the Acesines but not as swift. The natives
on the far bank put up only token resistance, then submitted to the Macedonians.
But beyond the Hydraotes was the land of the Cathaeans, a warlike tribe with the
city of Sangala as their capital. The Macedonians heard tales that the Cathaean
widows were encouraged rather forcefully to burn themselves alive on the
funeral pyres of their husbands, a suttee ritual reportedly initiated after one local
woman poisoned her husband. These Indians placed wagons in front of their city
to block the Macedonian charge and manned their walls to shower arrows and
spears on the attackers. But Alexander’s men were finally able to break through
the brick walls and take the city by storm, aided by Porus, who had recently
arrived with a brigade of elephants.
The king of the next country along the sodden march was Sopeithes, who
wisely surrendered before the Macedonians drew near to his capital. Alexander
gave him back his kingdom to govern in his name, then enjoyed the hospitality
of the Indian ruler for the next few days. The unusual customs of the country
surely reminded Alexander of Spartan society or the ideal city laid out in Plato’s
Republic. At birth, the children in the kingdom of Sopeithes were separated into
two groups, the most fit and beautiful of which were carefully reared, while therest were killed. As the survivors grew, they were placed in arranged marriages
with those mates that would likely produce the finest offspring for the state.
Sopeithes was also proud of the hounds raised in his land and gave Alexander
more than a hundred of these animals, so fierce they were said to have tiger’s
blood in their veins. To prove this to his guest, the Indian king staged a fight
pitting four of the dogs against a full-grown lion. The canines were winning
when Sopeithes sent a servant in to cut off the right leg of one of the dogs that
had a death grip on the lion. Alexander rose up to object, but the hound did not
even flinch as its leg was severed, keeping its jaws clamped on its prey even
while it slowly bled to death.
By now, after weeks of fighting their way across the Punjab, the evervictorious Macedonians were starting to feel like Sopeithes’ dog. Alexander
pushed them on to the kingdom of Phegeus on the Hyphasis, the last of the great
rivers of the Punjab. This Indian ruler also submitted and received back his
throne, much to the relief of Alexander’s soldiers, who had no desire for another
battle in the rain. Alexander questioned Phegeus about the country ahead and
learned there was a wide desert to the east, followed by a deep river leading to
the Ganges. Beyond this was the great kingdom of the Gandaridae ruled by
Xandrames, who reportedly possessed two hundred thousand infantry, twenty
thousand cavalry, and four thousand war elephants. Alexander couldn’t believe
these numbers, so he sent for Porus and questioned him separately. Porus
assured his new lord that the report was accurate, adding, however, that
Xandrames was a lowly born son of a barber who had seized his throne through
treachery and murder. This news only fired the desire of Alexander to march on
and conquer lands no other Western ruler, not even the Great Kings of Persia,
had dared to dream of. He reminded himself that the oracle at Delphi had said he
was unbeatable and that Zeus-Ammon at Siwa had confirmed his rule over the
whole world.
Alexander was so excited that he led his troops down to the banks of the
Hyphasis to begin the crossing to the other side. He launched into a magnificent
speech extolling the bravery of his fine Macedonians and their allies, enticing
them with promises of spoils from the rich cities that lay ahead. There were
armies and elephants to the east, of course, but they were nothing compared with
what they had already overcome. Eight years ago, the king declared, we crossed
the Hellespont together, then conquered Asia Minor, Syria, Egypt, Babylonia,
Persia, Bactria, Sogdiana, and more. We have marched ten thousand miles and
accomplished the impossible. There is no limit to what men of noble spirit can
accomplish. All of Asia lies within our grasp if we press on a little farther. The
eastern sea is there, just beyond the horizon, waiting for us to bathe our feet in itswaters. Then we can return home, knowing that our new empire is secure and
rejoicing that our names will live forever. Of course, if you want to stop here,
you certainly can. You may run home and tell your children that you deserted
your king in a distant land. But as for myself, I will go on even if I march alone.
But those who come with me to the fabulously wealthy lands ahead will be the
envy of all when they return home to live like kings.
This sort of speech had always worked for Alexander before, so he waited in
anticipation for the rousing cheers he knew would follow. But to his surprise,
there was a complete silence as his men hung their heads, not daring even to
raise their eyes to look at their king. At last Coenus, Alexander’s most senior
surviving general, who had served him so faithfully as he had his father, Philip,
before him, rose to speak. The old soldier spoke for the entire army when he told
Alexander that they had been honored to follow him for so long amid all the toils
and dangers they had faced together. But now they were exhausted and their
spirits broken. So many of their friends had died, so many of those who survived
bore the scars of battle. Their own clothing had worn away long ago so that now
they were forced to wear Persian and Indian garments beneath their armor. They
wanted to see their parents, if they were still alive, and to embrace their wives
and children once more. He urged the king to return to Macedonia with them and
lead back a new generation of soldiers, young men to follow him to the glorious
victories that surely lay ahead. But as for themselves, they could go no farther.
Now a great cheer rose up from the army in support of Coenus as the men
openly wept at the thought of going home. Alexander, however, was so furious
that he dismissed the assembly and stormed off to his tent, not seeing even his
closest friends for three days. He waited for his men to change their minds and
come to him as they had in the past, begging him to forgive them, swearing that
they would follow him to the ends of the earth—but no one came. At last the
king had to accept that his dream of marching down the Ganges was dead. To
save face, he held a public sacrifice to seek the counsel of heaven. After
examining the entrails before them, the soothsayers wisely declared that the
omens were poor for crossing the river. Alexander then stood before the army
once again and declared that he would not fight the will of the gods as well as
his men. They were all going home.
Before he left the Hyphasis, Alexander ordered his army to erect twelve
towering altars, one for each of the Olympian gods. These were in thanksgiving
to the gods for having carried him so far, but also as lasting memorials to his
own accomplishments. Some stories say he also constructed an enormous fort
with beds more than seven feet long and feeding troughs twice the normal sizeso that future generations of Indians would think the Macedonians and their
horses were giants.
With a last wistful look to the east, Alexander began the long march back to
Macedonia. They were still on the northern edge of India, more than a hundred
miles from the fleet being readied on the Hydaspes. After that it was a voyage of
almost six hundred miles to the sea. Alexander’s plan was to conquer the
remaining tribes of the Indus valley on his journey rather than return by way of
Bactria. He must have used considerable charm and persuasion to convince his
officers and troops that the fastest road home lay to the south. From a military
point of view, it also made perfect sense to complete the conquest of western
India. From the Indus delta he would send his fleet along the coast to rendezvous
in Persia with the army he would be leading overland. This would close the great
circle the king had begun when he left Persepolis four years earlier to chase
Darius, but also give him the opportunity to establish a trade route between his
provinces in India and the rest of the empire. What the troops did not know—
and Alexander himself did not realize—was that some of the toughest fighting of
the long campaign still lay ahead, as well as one of the most grueling desert
marches in military history.
The journey back to the Hydaspes was uneventful, aside from the surrender of
a few remaining Indian kings who decided that fighting was unnecessary now
that the Macedonians were withdrawing. Alexander was also pleased with the
arrival of a sizeable group of reinforcements who had journeyed all the way
from Greece to join his army. These included thirty thousand infantry and six
thousand cavalry, along with wagonloads of medical supplies and twenty-five
thousand sets of armor inlaid with gold and silver from his treasurer
Harpalus.These were much appreciated by the men, whose original armor was
falling apart. A sad note was struck by the sudden death of old Coenus. In spite
of the timing, it is likely that he died of natural causes. In fact it may have been a
sense of his approaching demise that had given Coenus the courage to face down
Alexander at the Hyphasis.
When the army arrived back at the Hydaspes, the king was thrilled to see that
the fleet was ready. There were more than a thousand ships prepared for the
voyage, including large warships, horse transports, and cargo vessels. Alexander
recruited the seafaring Phoenicians, Cypriots, Carians, and Egyptians in the
army to serve as sailors and appointed his boyhood friend Nearchus as admiral.
A few days later at dawn when everything was finally in order, Alexander
sacrificed to Zeus and Hercules as well as to many other gods, including the
divine powers ruling the rivers of India. He poured libations into the Hydaspes
from a golden bowl, much as he had done in the middle of the Hellespont before crossing to Troy. There was not enough room on the ships for most of the army,
so Alexander sent Hephaestion and Craterus to lead the rest of the men on
opposite banks following the fleet. These two companions of the king had
developed an intense mutual hatred and had even drawn swords on each other
once, so Alexander considered it prudent to keep a river between them.
The departure was a great ceremony, with the ships moving in perfect
formation down the wide stream with the sound of drums and oars striking the
water. The local Indians had never seen such a spectacle and were especially
impressed by the sight of horses riding in boats. The locals all came down to the
banks to cheer the Macedonians and sing songs in celebration. Alexander was
deeply touched by the beautiful farewell the Indians were giving him, taking it as
a sign of their affection, but they were undoubtedly thrilled to see him and his
army sailing away.
1951 ൽ ബോർഹേസ് എഴുതിയ ലേഖനത്തിന്റെ സ്വതന്ത്ര പരിഭാഷ
വിവർത്തനം: എസ്. ഗോപാലകൃഷ്ണൻ
"Philosophy , ദർശനം എന്നുപറയുന്നത് ആ വലിയ പുസ്തകത്തിൽ എഴുതപ്പെട്ടതാണ് . പ്രപഞ്ചം എന്ന ആ വലിയ പുസ്തകത്തിന്റെ താളുകൾ നിങ്ങളുടെ കണ്മുന്നിൽ ഓരോ പേജുകളായി തുറക്കപ്പെടും . പക്ഷേ അതുമനസ്സിലാക്കണമെങ്കിൽ ആ ഭാഷയും അതിലെ കഥാപാത്രങ്ങളെയും നാം ആദ്യം മനസ്സിലാക്കണം. ആ ഭാഷ ഗണിതമാണ് , കഥാപാത്രങ്ങൾ ത്രികോണങ്ങളും വൃത്തങ്ങളും മറ്റു ജ്യാമിതീയരൂപങ്ങളുമാണ് " : ഗലീലിയോ
ഒഡീസി എട്ടാം പുസ്തകത്തിൽ പറയുന്നുണ്ട് ദൈവം ദൗർഭാഗ്യങ്ങളെ നെയ്യുന്നത് വരുംതലമുറകൾക്ക് അതേറ്റുപാടാനാണെന്ന് . പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ഫ്രഞ്ച് കവി മല്ലാർമെ പറഞ്ഞത് ലോകം നിലനിൽക്കുന്നത് അവസാനം ഒരു പുസ്തകമായി തീരാനാണ് എന്നാണ് . മുപ്പതു നൂറ്റാണ്ടുകൾക്കു ശേഷം ഒരേ കാര്യം മറ്റൊരുതരത്തിൽ ആവർത്തിക്കപ്പെട്ടു , തിന്മകളുടെ ലാവണ്യന്യായമായി.
ജീവിതവും പ്രപഞ്ചവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തെക്കുറിക്കുന്ന ഈ രണ്ടു പ്രസ്താവനകൾ പൂർണമായും
ബോർഹേസ് Photo Credit: Wikimedia Commons
ഒരുപോലെ എന്നുപറയാൻ കഴിയില്ല . ഒന്നുണ്ടായത് പുസ്തകമുണ്ടാകുന്നതിനും മുന്നേ , വാമൊഴിവഴക്കകാലത്ത്. മറ്റൊന്ന് ഉണ്ടായത് പുസ്തകം ഉണ്ടായതിനുശേഷം . ആദ്യത്തേത് കഥ പറയുന്നതിനെക്കുറിച്ച് പറയുമ്പോൾ മറ്റേത് പുസ്തകത്തെക്കുറിച്ചുപറയുന്നു .
പതിനാറാം നൂറ്റാണ്ടിലെ സ്പാനിഷ് എഴുത്തുകാരനായ സെർവാന്റസ് പറഞ്ഞത് എല്ലാ പുസ്തകവും വിശുദ്ധമാണെന്നാണ്. സെർവാന്റസ് മറ്റുള്ളവർ പറയുന്നത് കേൾക്കില്ലായിരുന്നു . എഴുതപ്പെട്ടതേ സ്വീകരിക്കുമായിരുന്നുള്ളു . വഴിയരികിലേ കീറക്കടലാസുപോലും വായിക്കുമായിരുന്നു. Bernard Shaw യുടെ ഒരു കോമഡിയിൽ ഒരാൾ സീസർ ചക്രവർത്തിക്ക് മുന്നറിയിപ്പ് കൊടുത്തു , തീ അലക്‌സാൻഡ്രിയയിലെ പുസ്തകാലയങ്ങളെ ചുട്ടെരിക്കുമെന്ന്, മനുഷ്യരാശിയുടെ ഓർമ്മകളാകെ കത്തിത്തീരുമെന്ന് . സീസർ മറുപടി പറഞ്ഞു, " എത്ര നാണംകെട്ട ഓർമ്മകൾ ! എല്ലാം കത്തിത്തീരട്ടെ". എഴുത്തുകാരൻ സീസർ പറഞ്ഞതായി എഴുതിയ വാചകം സത്യത്തിൽ സീസർ പറഞ്ഞോ ഇല്ലയോ എന്ന് നമുക്കറിയില്ല . പറഞ്ഞെങ്കിൽ തന്നെ നാം ഇപ്പോൾ കരുതുന്നതുപോലെ അഭിശപ്തമായ ഒരു തമാശയായിട്ടായിരിക്കില്ല സീസർ അതു പറഞ്ഞിരിക്കാനിട .
കാരണം വ്യക്തമാണ് , പ്രാചീനർക്ക് പറയപ്പെട്ടതായിരുന്നു പ്രധാനം. എഴുത്തുകൾ പറയപ്പെട്ടതിന്റെ പകർപ്പുകൾ മാത്രം.
നമുക്കറിയാം പൈതഗോറസ് ഒരക്ഷരം എഴുതിയില്ല എന്നത്. ദാർശനികൻ Theodor Gomperz എഴുതിയത് പൈത്തഗോറസിന് വാക്കാൽ പറയുന്നതിനോടായിരുന്നു മതിപ്പ് എന്നാണ് . പൈത്തഗോറസിനേക്കാൾ ഇക്കാര്യം ശക്തമായി പറഞ്ഞത് പ്ലേറ്റോ ആയിരുന്നു . പ്ലേറ്റോയുടെ ഡയലോഗിൽ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു , പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ സൃഷ്ടാവിനെയും പിതാവിനേയും കണ്ടെത്താനും കണ്ടെത്തിയത് എല്ലാപേരോടും പറയാനും വളരെ പ്രയാസമാണ് . Phaedrus മായുള്ള സംഭാഷണത്തിൽ പ്ലേറ്റോ ഒരു ഈജിപ്ഷ്യൻ നാടോടിക്കഥയെ പിൻപറ്റി പറയുന്നുണ്ട്, എഴുത്ത് മനുഷ്യന്റെ ഓർമ്മിക്കാനുള്ള ശേഷി നശിപ്പിക്കുന്നു എന്ന് . അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു , പുസ്തകങ്ങൾ വരക്കപ്പെട്ട ചിത്രങ്ങളാണ് , കണ്ടാൽ ജീവനുണ്ടെന്നുതോന്നും. പക്ഷേ അതിനോട് നാം ചോദിക്കുന്ന ഒരു ചോദ്യത്തിനും ഉത്തരം പറയില്ല. ഈ പ്രശ്നം പരിഹരിക്കാനാണ് പ്ലേറ്റോ ദർശനം സംഭാഷണമാക്കിയത് .
ഒരദ്ധ്യാപകന് തന്റെ ശിഷ്യരെ തെരഞ്ഞെടുക്കാൻ കഴിയും ...പക്ഷേ , ഒരു പുസ്തകത്തിന് അതിന്റെ വായനക്കാരനെ തെരഞ്ഞെടുക്കാൻ കഴിയില്ല. ചിലപ്പോൾ അയാൾ തിന്മചെയ്യുന്നയാളാകാം , ചിലപ്പോൾ അയാൾ വിഡ്ഢിയാകാം. രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലെ Clement of Alexandria എഴുതിയെന്നു കരുതപ്പെടുന്ന Stromata യിൽ പറയുന്നുണ്ട് , ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട കാര്യം പറഞ്ഞുകൊടുത്തു പഠിപ്പിക്കുകയാണെന്ന് . കാരണം എഴുതപ്പെട്ടത് നിലനിൽക്കുന്നു. അതുമാറുന്നില്ല. എല്ലാം എഴുതിവെക്കുന്നത് ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ കയ്യിൽ വാളുകൊടുക്കുന്നത് പോലെയാണ് എന്നും Stromata പറയുന്നു. സുവിശേഷത്തിൽ നിന്നും കടം കൊണ്ടതാണത് , യോഹന്നാന്റെ സുവിശേഷം 8 :6 പറഞ്ഞില്ലേ , പന്നികളുടെ മുന്നിൽ പവിഴം വിതറരുതെന്ന്. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ വാമൊഴി അദ്ധ്യാപകൻ ക്രിസ്തുവിന്റെ വാക്കുകൾ ....അദ്ദേഹം എല്ലാം പറയുകയായിരുന്നു ...ഒരിക്കൽ മണലിൽ എന്തോ എഴുതിയതാകട്ടെ ആരും വായിച്ചതുമില്ല .
Clement of Alexandria എഴുത്തിനോടുള്ള അവിശ്വാസം രേഖപ്പെടുത്തിയത് രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനമാണ്. എന്നാൽ നാലാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനമായപ്പോഴേക്കും നൂറ്റാണ്ടുകളായി നിലനിന്ന വാമൊഴി മേൽക്കോയ്മ അവസാനിക്കുകയും പേനയ്ക്ക് ശബ്ദത്തെക്കാൾ പ്രാമുഖ്യം കിട്ടിത്തുടങ്ങുകയും ചെയ്തു. എഴുത്തുകാരൻ കാര്യങ്ങൾ കൃത്യമായിപ്പറയുന്നു എന്നാളുകൾ വിശ്വസിക്കുവാൻ തുടങ്ങി.
St. Augustine, Confessions ന്റെ നാലാം അദ്ധ്യായത്തിൽ പറയുന്നു :
ആംബ്രോസ് വായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ , അയാളുടെ കണ്ണുകൾ ആ പേജുകളിൽ ഉടനീളം ഓടി ...അയാളുടെ ഹൃദയത്തിന് കാര്യങ്ങൾ മനസ്സിലായി . എന്നാൽ അയാളുടെ നാക്കും വാക്കുകളും നിശ്ശബ്ദമായിരുന്നു. ആ മുറിയിൽ ആളുകൾ പ്രവേശിക്കുന്നതിന് നിരോധമുണ്ടായിരുന്നില്ല . പക്ഷേ , ഞങ്ങൾ ചെന്നപ്പോഴൊക്കെ ഒന്നും അറിയാതെ അയാൾ വായിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു . ആ ഏകാഗ്രതയെ നശിപ്പിക്കുവാൻ ആരാഗ്രഹിക്കും ? കുറച്ചുനേരം മിണ്ടാതെ അവിടെയിരുന്ന് , ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കുപോകും . സംസാരിക്കുന്ന നേരത്ത് കുറച്ചു പുസ്തകങ്ങൾ കൂടി വായിക്കാലോ എന്നയാൾ കരുതിയിരിക്കണം "
384 നടുത്തു നടന്നതാണിത് . St. Augustine മിലാനിലെ ബിഷപ്പ് St Ambrose ന്റെ ശിഷ്യനായിരുന്നു. ശിഷ്യനോട് ഒന്നും സംസാരിക്കാതെ വായിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഗുരു St. Augustine ന് ഒരസാധാരണ കാഴ്ചയായിരുന്നു.
എഴുതപ്പെട്ട ചിഹ്നങ്ങൾ ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ വായിക്കുന്ന രീതി വലിയ പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കി . നിശബ്ദത അന്തഃകരണത്തെ ഉണർത്തി . വീണ്ടും നൂറ്റാണ്ടുകൾ എടുത്തേക്കാം പുസ്തകം ഒരു മാർഗ്ഗമല്ല , ലക്ഷ്യം തന്നെയായിത്തീരാൻ . ഈ അതീന്ദ്രിയ സങ്കൽപനമാണ് Flaubert നേയും Mallarme യെയും James Joyce നേയും Hentry James നേയും സാദ്ധ്യമാക്കുന്നത്. ദൈവബോധത്തെ മുകൾപടർത്തി , ദൈവവാക്കുകൾ അവസാനപുസ്തകമാകുന്ന രീതി നിലവിൽ വന്നു .
മുസ്ലിങ്ങളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഖുർആൻ ദൈവത്തിന്റെ വാക്കുകൾ മാത്രമല്ല . ദൈവത്തിന്റെ അനശ്വരതയും ക്രോധവും പോലെ ഒരു ദൈവവിശേഷണം തന്നെയാണ്. എട്ടാം അദ്ധ്യായത്തിൽ പറയുന്നു മൂലഗ്രന്ഥം സ്വർഗ്ഗത്തിലാണ് നിക്ഷേപിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത് എന്ന് . Muhammad al-Ghazali പറയുന്നു , ഖുർ ആൻ നാക്കാൽ പറയപ്പെട്ട, ഹൃദയത്താൽ ഓർമ്മിക്കപ്പെട്ട ദൈവവചനങ്ങളുടെ പുസ്തകരൂപത്തിലുള്ള പകർപ്പാണ്. അതിനാൽ അത് ദൈവത്തിങ്കൽ നിക്ഷിപ്തമാണ് ..പുസ്തകങ്ങളിലൂടെയുള്ള മനുഷ്യന്റെ മനസിലാക്കലുകളാൽ മാറ്റാവുന്നതല്ല "
George Sale നിരീക്ഷിക്കുന്നുണ്ട് അൽ ഗസാലി പറയാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് ഒരു പ്ലേറ്റോ സങ്കൽപ്പമാണ് എന്ന് . അമ്മപ്പുസ്തകം എന്ന ഗ്രീക്ക് ധാരണ ഇസ്‌ലാമിലേക്ക് പകർത്താൻ അവിസെന്ന ശ്രമിച്ചതിന്റെ ബാക്കിയാണിത്.
അർത്ഥവ്യാഖ്യാനത്തിൽ ഇസ്‌ലാമിനേക്കാൾ ധൂർത്ത് ജൂതന്മാർക്കായിരുന്നു. ജൂതബൈബിളിന്റെ ആദ്യ അദ്ധ്യായത്തിൽ പറയുന്നുണ്ട് , ദൈവം പറഞ്ഞു പ്രകാശമുണ്ടാകട്ടെ , അപ്പോൾ പ്രകാശമുണ്ടായി എന്ന് . പ്രാചീന ജൂത പാരമ്പര്യമായ കബ്ബാലിസ്റ്റ്കൾ പറഞ്ഞു , ദൈവത്തിന്റെ ഈ വാക്കുകൾ ആ അക്ഷരങ്ങളിൽ നിന്നുണ്ടായതാണ് എന്ന് . ആറാം നൂറ്റാണ്ടിൽ സിറിയയിലോ പലസ്തീനിലോ എഴുതപ്പെട്ട Book of the Formation സൃഷ്ടിയുടെ പുസ്തകത്തിൽ പറയുന്നത് യഹോവ ലോകത്തെ സൃഷ്ടിച്ചത് ഒന്നുമുതൽ പത്തുവരെയുള്ള സംഖ്യകളാലും , 22 അക്ഷരങ്ങളാലുമാണെന്നാണ്. സംഖ്യകളാലാണ് സൃഷ്ടി നടന്നത് എന്നത് ഒരു തരം പൈതഗോറിയൻ ചിന്തയാണ് , അതുപോലെതന്നെ നവപ്ലേറ്റോചിന്തകനായിരുന്ന Iamblichus ഉം അത് പറഞ്ഞിരുന്നു . എന്നാൽ ഇവിടെ ആദ്യമായി എഴുതപ്പെട്ട ലിപിയും ദൈവസൃഷ്ടിക്കുള്ള ഉപകാരണമാകുന്നത് ശ്രദ്ധിക്കൂ. രണ്ടാം അദ്ധ്യായത്തിലെ രണ്ടാം ഖണ്ഡിക പറയുന്നു : ദൈവം അക്ഷരങ്ങളെ എടുത്തു , കൊത്തിമിനുക്കി , ഭാരം നോക്കി , വിവിധ ചേരുവകൾ ശ്രമിച്ചു , എന്നിട്ടതിനാൽ മുഴുവൻ പ്രപഞ്ചത്തേയും, ഉള്ളതിനേയും , ഇനി ഉണ്ടാകാൻ പോകുന്നതിനേയും സൃഷ്ടിച്ചു. മാത്രമല്ല , ഈ പുസ്തകം പറയുന്നുണ്ട് ഏതക്ഷരമാണ് തീ , ഏതാണ് വെള്ളം , ഏതാണ് ജ്ഞാനം , ഏതാണ് വായു , ഏതാണ് സമാധാനം , ഏതാണ് ക്രോധം , ഏതാണ് നിദ്ര എന്നൊക്കെ. ഉദാഹരണത്തിന് kaf എന്ന അക്ഷരം ഊർജമാണ് , അതാണ് സൂര്യനെ സൃഷ്ടിച്ചത് , ബുധനാഴ്ച സൃഷ്ടിച്ചത് , ജീവജാലങ്ങളുടെ ഇടത്തേ ചെവി സൃഷ്ടിച്ചത് .
കൃസ്താനികൾ അതിൽനിന്നും മുന്നോട്ടുപോയി . അവർ പറയുന്നു ദൈവം രണ്ടുപുസ്തകങ്ങൾ എഴുതി , അതിലൊന്ന് പ്രപഞ്ചമാണ്. ഫ്രാൻസിസ് ബേക്കൺ പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആദ്യം എഴുതി ദൈവം ആദ്യം എഴുതിയ പുസ്തകം അദ്ദേഹത്തിൻറെ വേദമാണ് , അത് അദ്ദേഹത്തിൻറെ ആഗ്രഹമാണ് . അടുത്തത് ജീവജാലങ്ങളാണ് , അത് അദ്ദേഹത്തിൻറെ സൃഷ്ടിക്കുള്ള ശേഷിയാണ് .1642 ൽ St Thomas Browne ഉം ദൈവം രണ്ടുപുസ്തകങ്ങൾ എഴുതിയെന്നുപറഞ്ഞു . അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു ഉള്ളതെല്ലാം കൃത്രിമമാണ് , കാരണം ദൈവത്തിന്റെ കലയാണ് . 19 -20 നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ ജീവിച്ച ഫ്രഞ്ച് നോവലിസ്റ്റ് ലിയോൺ ബ്ളോയ് എഴുതി മനുഷ്യന് അവന്റെ പ്രപഞ്ചത്തിലെ സ്ഥാനം ഒരിക്കലും മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയില്ല . ചരിത്രം അപാരമായ ഒരു സാഹിത്യകൃതിയാണ്. ആരുടേയും സ്ഥാനം , ഏതു കാലഘട്ടത്തിന്റെയും സ്ഥാനം വെറുമൊരോ അദ്ധ്യായങ്ങൾ "
മല്ലാർമെ പറയുന്നത് ലോകം നിലനിൽക്കുന്നതുതന്നെ ഒരു പുസ്തകമാകാനാണ് എന്നാണ് . ബ്ളോയ് പറയുന്നത് നാമെല്ലാവരും ഒരു മാന്ത്രികപുസ്തകത്തിലെ വാക്കുകളോ അക്ഷരങ്ങളോ ആണെന്നാണ് . സത്യത്തിൽ ആ അനുസ്യുതപുസ്തകം മാത്രമേ നിലനിൽക്കുന്നുള്ളു. സത്യത്തിൽ അതാണ് ലോകം തന്നെ
Kentech Group has entered into a definitive agreement to acquire the oil and gas business of Toronto-listed SNC-Lavalin Group.
Completion is anticipated in the first half of 2021 subject to regulatory approvals and satisfaction of customary closing conditions.
Kentech is a privately-owned specialist services and solutions firm for the energy industry. It operates in three key areas: engineering and projects; commissioning and start-up services; and turnaround, maintenance and modifications. The company is backed by the global energy investment firm, Blue Water Energy.
The prospective acquisition includes the people and assets brought together through SNC’s acquisition of Kentz and other energy services businesses, and would create a company that can provide full asset life cycle services to the energy industry. It increases Kentech’s geographical footprint and the number of employees to over 10,000. The company will have a backlog of US$1.1 billion, and benefits from specialist talent, market reach and a robust balance sheet to allow the business to compete for premium contracts covering complex and technical projects.
The combined roster of blue-chip clients includes ADNOC, BP, Chevron, ExxonMobil, KOC, Qatar Petroleum, Saudi Aramco and Shell, as well as petrochemicals firms INEOS, LyondellBassel and Nova Chemicals.
John Gilley, Chief Executive Officer of Kentech Group:“By investing now, we are strategically positioning Kentech as a leading energy services firm to take advantage of the next cycle of growth in the sector. We are accelerating our growth strategy by several years by acquiring additional expertise, a wider global reach, and improving our technical differentiation but importantly, never compromising on our operational and geographical agility which is paramount for our joint key clients.
“Also, we are actively addressing the challenges of the global energy transition and this acquisition has given us an entry point to realise our long-held ambitions to become a significant player in this space. It is an area of business that our clients will be investing heavily in.”
With this acquisition, the company is well positioned to support moving its clients to new energy transition projects as the sector moves towards a cleaner and greener future.
John Gilley continues: “What excites me the most about this acquisition is the prospect of combining, and in some cases reuniting, the professional men and women of our two companies and working with them to reset and transform our way into a very bright future.
“With presence in key countries in the Americas, Europe and the Caspian, the Middle East & Africa and the Asia-Pacific region, this transaction enables the company to deliver its best in class services to clients across all global energy markets.”
