Nehru’s speech on January 30, 1948

 

Friends and Comrades,

The light has gone out of our lives and there is darkness everywhere. I do not know what to tell you and how to say it. Our beloved leader, Bapu as we called him, the Father of the Nation, is no more. Perhaps I am wrong to say that. Nevertheless, we will never see him again as we have seen him for these many years. We will not run to him for advice and seek solace from him, and that is a terrible blow, not to me only, but to millions and millions in this country. And it is a little difficult to soften the blow by any other advice that I or anyone else can give you.

The light has gone out, I said, and yet I was wrong. For the light that shone in this country was no ordinary light. The light that has illumined this country for these many years will illumine this country for many more years, and a thousand years later, that light will be seen in this country and the world will see it and it will give solace to innumerable hearts. For that light represented something more than the immediate past, it represented the living, the eternal truths, reminding us of the right path, drawing us from error, taking this ancient country to freedom.

All this has happened when there was so much more for him to do. We could never think that he was unnecessary or that he had done his task. But now, particularly, when we are faced with so many difficulties, his not being with us is a blow most terrible to bear.

A madman has put an end to his life, for I can only call him mad who did it, and yet there has been enough of poison spread in this country during the past years and months, and this poison has had an effect on people’s minds. We must face this poison, we must root out this poison, and we must face all the perils that encompass us, and face them not madly or badly, but rather in the way that our beloved teacher taught us to face them.

The first thing to remember now is that none of us dare misbehave because he is angry. We have to behave like strong and determined people, determined to face all the perils that surround us, determined to carry out the mandate that our great teacher and our great leader has given us, remembering always that if, as I believe, his spirit looks upon us and sees us, nothing would displease his soul so much as to see that we have indulged in any small behaviour or any violence.

So, we must not do that. But that does not mean that we should be weak, but rather that we should, in strength and in unity, face all the troubles that are in front of us. We must hold together, and all our petty troubles and difficulties and conflicts must be ended in the face of this great disaster. A great disaster is a symbol to us to remember all the big things of life and forget the small things of which we have thought too much. In his death he has reminded us of the big things of life, the living truth, and if we remember that, then it will be well with India…

It was proposed by some friends that Mahatmaji’s body should be embalmed for a few days to enable millions of people to pay their last homage to him. But it was his wish, repeatedly expressed, that no such thing should happen, that this should not be done, that he was entirely opposed to any embalming of his body, and so we decided that we must follow his wishes in this matter, however much others might have wished otherwise

Devil’s dung or dinner delight? The story behind hing, one of India’s most divisive ingredients

 

An appetizer or an abhorrent? A medicine or a pesticide?

Asafoetida sounds innocent enough – it’s a wild fennel plant native to Afghanistan, Iran and Uzbekistan.

The resin from its roots is used in Indian cooking – usually after it’s ground into powder and mixed with flour. To say it has a powerful smell would be an understatement. In fact, its scent is so pungent it might just be the most divisive ingredient in the country.

‘Asa’ means gum in Persian, and ‘foetida’ means stinky in Latin. But in India, it’s just called hing.

If you accidentally get hing on your hands, it lingers no matter how many times you wash them. Put an unadulterated pinch on your tongue, and your mouth will start burning.

At the Khari Baoli market in old Delhi, for instance, hing even manages to ‘out-smell’ all the other spices.

“Hing is the mother of all base notes of Indian cooking,” say Siddharth Talwar and Rhea Rosalind Ramji, co-founders of The School of Showbiz Chefs.

കായം

- ശരീരം, അന്നപാനാദികൊണ്ട് വർദ്ധിക്കുന്നത് എന്നർത്ഥം

- ഒരങ്ങാടി മരുന്ന്, ഒരു പശ

‘സഹസ്രവേധീജതുകം

ബാല്ഹികംഹിംഗുരാമഠം’

— അമരം

- പെരുങ്കായം സോമനാദികായം ഇങ്ങനെ രണ്ടു വിധമുണ്ടു്. കറിക്കായം പാകത്തിൽ എരിവും ഉഷ്ണവും തീഷ്ണവുമാണ്. മലത്തെ തടയും. രുചികരമാണ്. ലഘുവും പിത്തവർദ്ധനവും പാചനവും ദീപനവും ആകുന്നു. കഫം, വാതം, കൃമി, ഗുന്മം, വസ്തിയിങ്കലെ നോവ്, ഹൃദ്രോഹം, പ്ലീഹ, അർശസ്സ്, ആനാഹം, മനോദരം, ശ്വാസം, അജീർണ്ണം, വിഷം, വീക്കം, ശൂല, കഫവാതം ഇവയെ ശമിപ്പിക്കും. പെരുങ്കായം മരത്തിന്റെ കറയാണു്. കായത്തിന്റെ ഗന്ധം ഉൽക്കടമാകയാൽ ഈ പേർ വന്നു. കായം ഗുണങ്ങൾ കൊണ്ടു അരക്കിനോടു തുല്യമാകുന്നു. കായത്തിനു ഹിംഗു എന്നു സംസ്കൃതം. പെരുങ്കായത്തിനു അഗൂഢഗന്ധം എന്നു പേർ. തീയിൽ വെച്ചു പഴുപ്പിച്ച ലോഹപാത്രത്തിൽ നെയ് ചേർത്തു കായം പൊരിക്കണം. അല്പം ചെമന്നുവരുമ്പോൾ വാങ്ങി പൊടിച്ചു യോഗങ്ങളിൽചേർക്കണം ഇതു പഞ്ചാബ് മുതലായ രാജ്യങ്ങളിൽ ഉണ്ടാകുന്ന ഒരു മരത്തിന്റെ കറയാണു. കായം ഉണ്ടാകുന്ന മരത്തിനു പര്യായങ്ങൾ – കാരവി, പൃഥ്വി, ബാഷ്പിക, കബരി, പൃഥു.

[ശ്രീകണ്ഠേശ്വരം പദ്മനാഭപിള്ള രചിച്ച ശബ്ദതാരാവലി]

“It bridged the gap of flavors of onion and garlic that were prohibited due to religious beliefs in the largely vegetarian Indian communities such as Jain, Marwari and Gujarati. Despite the culinary diversity of India, hing is a constant.”

Jains, for example, eschew onion, garlic and ginger in addition to not eating meat.

Ramji admits that the smell can be a challenge: Raw hing has been compared to rotten cabbage. It’s even been given the nickname “devil’s dung.”

But a small amount goes a long way. Talwar advises that you put a miniscule amount of hing into hot oil.

Most people buy a powdered version that is mixed in with rice or wheat flour. However, more adventurous cooks will buy the solid crystal form, which looks like rock salt.

Some scholars credit Alexander the Great for first bringing hing to India.

“The popular theory is that Alexander’s army encountered asafoetida in the Hindu Kush mountains and mistook it for the rare silphium plant, which has similar characteristics to asafoetida,” explains culinary historian Dr. Ashish Chopra.

“They painstakingly carried the plant with them to India … only to find out later that it wasn’t what they (expected). Nevertheless, Indians have had their encounter with hing now; it came, it saw, and it stayed.”

The professor adds that hing was used in some Greco-Roman cooking but didn’t last long. These days, it’s mostly absent from Western food, with one notable exception: Worcestershire sauce.

But as global food patterns and appetites change, some chefs are trying to remake their recipes by skipping onion and garlic in favor of asafetida.

According to Talwar, “hing can enhance the umami taste sensation essential for stews and stocks.”

“The concept of umami was first introduced by Japanese food experts, but is now the fifth base note in gastronomy after sweet, bitter, sour and salty.”

American company Burlap & Barrel even sells a Wild Hing blend made with turmeric, marketed toward people with garlic sensitivity or those following a low FODMAP diet.

But the flavor isn’t the only reason you find jars of the proverbial genie on many spice racks of the world. According to the National Library of Medicine, asafoetida has been used as a cough expectorant, an anti-spasmodic and to kill parasites or worms. Some tout it as an effective Ayurvedic remedy for stomach gas.

Furthermore, not everyone has purchased hing for the purpose of eating it.

African and Jamaican people sometimes wore amulets of asafoetida, believing it could repel demons. In 1918, in the US, some people wore sachets or bags containing asafoetida to ward off the Spanish flu.

These days, its repulsive properties are put to better use as a pesticide in organic farming.

Surprisingly, even though India is the world’s highest consumer of asafoetida, it had never been grown in the country until recently.

About two years ago, in the cold desert side of the Himalayan region, farmers announced they were trying to cultivate their own hing.

The process of growing asafoetida can be slow. But if India manages to cultivate its own, that might mean saving some $100 million per year importing the product itself.

And, perhaps more importantly, Indians could have a favorite flavor that is wholly from India.

https://edition.cnn.com/travel/article/hing-indian-food-intl-hnk/index.html

Shalbha Sarda

അരവിന്ദന്റെ വരയിൽ അനശ്വരനായ ശബരിനാഥ്‌

 ശബരിനാഥ്‌ (ഇടത്തേയറ്റം) അരവിന്ദനും മറ്റു സുഹൃത്തുക്കൾക്കുമൊപ്പം 

കൊച്ചി 

 പ്രതിഭാധനനായ ചിത്രകാരനും കാർട്ടൂണിസ്‌റ്റും ആയിരുന്നിട്ടും മാതൃഭൂമി ആഴ്‌ചപ്പതിപ്പിലൂടെ ജനപ്രീതി നേടിയ ‘ചെറിയ മനുഷ്യരും വലിയ ലോകവും’ കാർട്ടൂൺ പരമ്പരയിലെ രാമുവായാണ്‌ ശബരിനാഥ്‌ അറിയപ്പെട്ടത്‌. ജി അരവിന്ദൻ അനശ്വരമാക്കിയ രാമുവുമായി ശബരിനാഥിനുണ്ടായിരുന്ന രൂപ–-ഭാവ സാമ്യം അത്രയേറെയായിരുന്നു. ഇരുവരും അയൽക്കാരും സഹപാഠികളും ആത്മബന്ധുക്കളുമായിരിക്കെ ശബരിനാഥിന്റെ അറിവോടും സമ്മതത്തോടുംകൂടിയാണ്‌ അതേ പ്രതിഛായയിൽ അരവിന്ദൻ രാമുവിനെ സൃഷ്‌ടിച്ചത്‌. കുരുവിക്കൂടുപോലുള്ള മുടിയും കൂർത്തതാടിയുള്ള മുഖവും മാത്രമായിരുന്നില്ല ശബരിനാഥിൽനിന്ന്‌ അരവിന്ദൻ രാമുവിലേക്ക്‌ സംക്രമിപ്പിച്ചത്‌. 

തിരുനക്കര വെടിവട്ടത്തിൽ അരവിന്ദൻ ഉൾപ്പെടെ യുവസംഘം കണ്ടതും പറഞ്ഞതും ആശങ്കപ്പെട്ടതുമെല്ലാം കടന്നുകൂടി. രാമുവിന്റെ ഇടത്തരം കുടുംബത്തിലെ ആകുലതകൾക്കൊപ്പം അക്കാലത്തിന്റെ പൊങ്ങച്ചങ്ങൾ, രാഷ്‌ട്രീയം, സിനിമ, സംഗീതം ഒക്കെ വന്നുപോയി. അരവിന്ദനും ശബരിനാഥും ട്യൂട്ടോറിയൽ കോളേജ്‌ അധ്യാപകരായിരുന്ന കാലത്തെ ഓർത്താകണം, നീയൊരു ചെറിയ റിട്ടയേർഡ്‌ പ്രൊഫസറാണെന്ന്‌ കേൾക്കുന്നല്ലോ എന്ന്‌ കാർട്ടൂണിൽ ഒരിടത്ത്‌ രാമുവിനോട്‌ സുഹൃത്ത്‌ പറയുന്നു. അതിനോട്‌, ‘ലോർക എവിടെയോ ഓന്തിനെ ഒരുതുള്ളി മുതല എന്ന്‌ വിശേഷിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്‌’ എന്നാണ്‌ അരവിന്ദന്റെ ആത്മഛായയുള്ള ഗുരുജിയുടെ പ്രതിവചനം. അരവിന്ദനും ശബരിനാഥും ഉൾപ്പെട്ട വലിയ ലോകത്തുനിന്ന്‌ അത്തരം എത്രയോ സന്ദർഭങ്ങൾ 13 വർഷം ആഴ്‌ചപ്പതിപ്പിൽ തുടർന്ന കാർട്ടൂൺ പരമ്പരയിൽ കണ്ടെടുക്കാം. 

ചെറിയ മനുഷ്യരും വലിയ ലോകവും കാർട്ടൂൺ 
പരമ്പരയിൽ ശബരിയുടെ ഛായയിൽ അരവിന്ദൻ 
വരച്ച രാമു 

താനും അരവിന്ദനും ചേർന്ന കൂടിയാലോചനയിലാണ്‌ അത്തരമൊരു കാർട്ടൂൺ പശ്‌ചാത്തലം രൂപപ്പെട്ടതെന്ന്‌ പിൽക്കാലത്ത്‌ ശബരിനാഥ്‌ വിശദീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്‌. റബർ ബോർഡ്‌ ഉദ്യോഗസ്ഥനായി അരവിന്ദൻ കോതമംഗലത്ത്‌ ജോലി ചെയ്യുന്ന 1960 കാലത്താണത്‌. ശബരിയുടെ അഭിപ്രായത്തിൽ, കാർട്ടൂണിൽ കണ്ടവരെല്ലാം ചുറ്റുമുള്ളവരുടെ പ്രതിഛായയുള്ളവരാണ്‌. തന്റെ സഹോദരൻ എൻ ഗോപാലകൃഷ്‌ണനും സഹപാഠി ഡോ. ഗോപിയും ചേർന്നതാണ്‌ കാർട്ടൂണിലെ ഗോപി. ഡോ. ഗോപിയുടെ ഭാര്യയായിരുന്ന മധ്യപ്രദേശുകാരിയാണ്‌ അപൊർണ എന്ന ബംഗാളി. നാട്ടിൽ കച്ചവടം നടത്തിയിരുന്ന മുഹമ്മദാണ്‌ അബുവായത്‌. കോട്ടയംകാരനായ ശബരിനാഥ്‌ ഫാക്‌ടിൽ കൊമേഴ്‌സ്യൽ ആർട്ടിസ്‌റ്റായാണ്‌ കൊച്ചിയിലെത്തിയത്‌. തോഷിബ ആനന്ദിൽ ഉദ്യോഗസ്ഥയായിരുന്ന സരോജത്തെ വിവാഹം കഴിച്ച്‌ ഏലൂരിൽ താമസമാക്കി. പിന്നീട്‌ ആലുവയിലും ഒടുവിൽ തൃക്കാക്കരയിലും താമസിക്കുമ്പോൾ പഴയ കുരുവിക്കൂട്‌ തലമുടിയുടെയും കൂർത്ത താടിയുള്ള മുഖത്തിന്റെയും സ്ഥാനത്ത്‌ തോളൊപ്പം നീണ്ട തലമുടിയും നരച്ച ഊശാൻ താടിയുമായി. എന്നിട്ടും, തിരുനക്കര മാതൃകയിൽ തൃക്കാക്കരയിൽ രൂപപ്പെട്ട സായാഹ്ന വെടിവട്ടത്തിൽ പലരും പഴയ രാമുവിനെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.