മലയാളിയും പാകിസ്ഥാനിയുമായ കുട്ടി

എം എൻ കാരശേരി






ബിയാത്തുൽ മൊഹിയുദ്ദീൻ കുട്ടിക്കും എനിക്കും ഒരു പേരാണ്‌. വൈലത്തൂരിൽ വച്ചാണ്‌ ഞങ്ങളാദ്യം കാണുന്നത്‌. വളരെയധികം വർഷങ്ങൾക്ക്‌ മുമ്പാണത്‌. രണ്ടു രാജ്യങ്ങളിൽ ജീവിക്കുമ്പോഴും മാനസികമായടുത്ത, മറക്കാനാകാത്ത സുഹൃത്താണ്‌ കുട്ടി.  നിലപാടുകളിലും ഞങ്ങൾക്ക്‌ യോജിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. പുരോഗമന സ്വഭാവമുള്ള, എല്ലാ അർഥത്തിലും മതേതരനായ ജനാധിപത്യവാദിയായ മനുഷ്യനാണെന്ന്‌ ആദ്യ കൂടിക്കാഴ്‌ചയിലേ മനസ്സിലായി. പാകിസ്ഥാനിലെ സമാധാന പ്രസ്ഥാനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട്‌ കാര്യക്ഷമമായി പ്രവർത്തിച്ചു. പത്രപ്രവർത്തകനായിരുന്ന അദ്ദേഹം പുസ്‌തകങ്ങളും എഴുതിയിട്ടുണ്ട്‌.  സുന്നി–-ഷിയാ പ്രശ്‌നങ്ങൾ, ഇന്ത്യാ –-പാക്‌  ബന്ധം  എന്നിവയിലെല്ലാം ഇടപെടുന്ന അഹിംസാവാദിയാണ്‌ ഞാനറിയുന്ന കുട്ടി. 1931 ലാണ്‌ ജനനം. പാകിസ്ഥാനിലേക്ക്‌ പോയത്‌ 1949ലും. അതായത്‌ എഴുപത്‌ വർഷമായി പാകിസ്ഥാനിലെ കറാച്ചിയിലായിരുന്നു. അനവധി കാര്യങ്ങൾ അദ്ദേഹവുമായി സംസാരിക്കാനായിട്ടുണ്ട്‌.  അഭിമുഖം ചെയ്യാനും അവസരം ലഭിച്ചു.

മതരാഷ്‌ട്രവാദം, സൈനികഭരണം തുടങ്ങി ജനാധിപത്യവിരുദ്ധമായ ജീർണതകളെ എതിർക്കുന്നതിലെല്ലാം അദ്ദേഹം ശ്രദ്ധയൂന്നി. 1957 -ലെ കേരളത്തിലെ ആദ്യ കമ്യൂണിസ്റ്റ്‌ സർക്കാരിനെക്കുറിച്ചും  ഇ എം എസ്‌ നമ്പൂതിരിപ്പാടിനെക്കുറിച്ചും പുകഴ്‌ത്തി എഴുതിയതിന്റെ പേരിൽ പാകിസ്ഥാനിൽ ജയിലിൽ കിടക്കേണ്ടിവന്ന മലയാളി കൂടിയായാണ്‌ ബി എം കുട്ടി. ഇ എം എസ്‌ നല്ല ഭരണാധികാരിയാണെന്ന്‌ എഴുതിയപ്പോൾ  ജയിലിലടയ്‌ക്കുകയായിരുന്നു. കമ്യൂണിസ്റ്റാണെന്ന്‌ ചാരസംഘടനയോ മറ്റോ നൽകിയ വിവരാടിസ്ഥാനത്തിലാകാമത്‌. ഞാനദ്ദേഹത്തോട്‌ ചോദിച്ചിട്ടുണ്ട്‌, നിങ്ങൾ പാകിസ്ഥാനിയാണോ മലയാളിയാണോ എന്ന്‌. ഞാൻ പാകിസ്ഥാൻ മലയാളിയാണെന്നായിരുന്നു മറുപടി.  അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആത്മകഥയുടെ കവർചിത്രം വീട്ടിന്റെ കോലായയിലിരുന്ന്‌ മലയാള മനോരമ വായിക്കുന്ന ദൃശ്യമാണ്‌.

ഒരിക്കൽ ഫേസ്‌ബുക്കിലിട്ട പഠനമുറിയുടെ ചിത്രത്തിൽ കാണുന്നത്‌ ബഷീറിന്റെ സമ്പൂർണ സമാഹാരങ്ങളാണ്‌. മലയാള സാഹിത്യത്തിൽ മാപ്പിളപ്പാട്ടുകളിൽ, നമ്മുടെ സിനിമയിൽ, ഇവിടുത്തെ ഭക്ഷണത്തിൽ, രാഷ്‌ട്രീയത്തിൽ എല്ലാം താൽപര്യം പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്നു. എല്ലാ അർഥത്തിലും മലയാളിയായിരുന്നു.  കറാച്ചിയിൽ കുട്ടി കേരളാ അവാമി ലീഗുണ്ടാക്കി. അതായത്‌ മലയാളി അസോസിയേഷൻ. മലയാളികൾക്കും ഇന്ത്യക്കാർക്കും വേണ്ടി പ്രവർത്തിച്ച സംഘടനയായിരുന്നു കേരള അവാമി ലീഗ്‌. ഇന്ത്യയും പാകിസ്ഥാനും എന്നും സൗഹൃദത്തിൽ പോകണമെന്ന്‌ ആത്മാർഥമായി ആഗ്രഹിച്ച, അതിനായി ഇടപെട്ട രാഷ്‌ട്രീയ നേതാവായിരുന്നു. ഒരേപോലെ  പാകിസ്ഥാനോടും ഇന്ത്യയോടും അദ്ദേഹം കൂറ്‌ പുലർത്തി.  എനിക്കോർമയുണ്ട്‌ വാജ്‌പേയി ആദ്യം പ്രധാനമന്ത്രിയായ അവസരത്തിൽ വാഗ അതിർത്തിയിൽനിന്ന്‌ പാകിസ്ഥാനിലേക്കുള്ള ബസ്‌യാത്രയെപ്പറ്റി വലിയ ആവേശത്തോടെയായിരുന്നു  കുട്ടി സംസാരിച്ചത്‌.

എനിക്ക്‌ പാകിസ്ഥാനിൽ പോകണമെന്ന്‌ വലിയ ആഗ്രഹമുണ്ടായിരുന്നു, കൊണ്ടുപോകാൻ കുട്ടിക്കും. ഒരു കൊല്ലം മുമ്പും ചില ശ്രമങ്ങൾ നടത്തി. പല കാരണങ്ങളാലത്‌ നടന്നില്ല. കുട്ടിയെ കറാച്ചിയിൽ പോയി കാണുക എന്ന മോഹം നടന്നില്ലെന്ന ദുഃഖമുണ്ടിപ്പോൾ. ഞാനെഴുതുന്ന ശരീഅത്ത്‌ വിമർശവും ഹിന്ദു, മുസ്ലിം തീവ്രവാദത്തിനെതിരായതുമെല്ലാം ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു. അതിനൊക്കെ വലിയ പിന്തുണയും നൽകി. ഫേസ്‌ബുക്കിൽ സജീവമായിരുന്നു കുട്ടി.  ഞങ്ങൾ ആ മാധ്യമത്തിലൂടെ ബന്ധപ്പെട്ടിരുന്നു. കുട്ടി വിടപറഞ്ഞപ്പോൾ വല്ലാത്ത കുറ്റബോധത്തിലാണ്‌ ഞാനുള്ളത്‌. അതെന്താണെന്നുവച്ചാൽ കുട്ടിയുടെ ആത്മകഥയും ( സിക്‌സ്‌റ്റി ഇയേഴ്‌സ്‌ ഇൻ സെൽഫ്‌ എക്‌സൈൽ: നോ റിഗ്രറ്റ്‌) പരിഭാഷയും  അദ്ദേഹത്തിന്റെ അനുജൻ മുഹമ്മദ്‌കുട്ടി എനിക്കെത്തിച്ചു തന്നിരുന്നു, അതിന്‌ അവതാരിക എഴുതാൻ. ഞാനതിനിടയിൽ  അമേരിക്കയിൽ പോയി. എന്നാൽ യാത്രയുടെ തിരക്കിൽ പൂർത്തിയാക്കാനായില്ല. തിരിച്ചുവന്ന്‌ അത്‌ പൂർത്തിയാക്കണമെന്നു വിചാരിച്ചിരിക്കുമ്പോഴാണീ സുഹൃത്തിന്റെ മരണം.

അദ്ദേഹമുള്ളപ്പോൾ അതിന്റെ മലയാള പരിഭാഷ പുറത്തിറക്കാനായില്ലെന്ന കുറ്റബോധമെനിക്കുണ്ട്‌.  ആ ആത്മകഥയുടെ ആദ്യ അധ്യായം കേരളമെന്റെ ജന്മഭൂമി എന്നായിരുന്നു.

On Writing / Stephen King

https://www.broyhillasset.com/2019/07/11/on-writing/

Good writing is hard. It takes time. And practice. And more time. And more practice. And a lot of reading in between. It’s impossible to know good writing without seeing a lot of good (and bad) writing.
There are a lot of good writers in this business. There’s a lot more crap. In contrast to Dr. Fox, Jason Zweig is one of the most enjoyable authors in the industry. So it was encouraging to read that even an author of his caliber struggles with his own writing.

I rarely look at anything I’ve ever written without seeing a blighted mess of mushy language and shoddy thinking. At best, I’m pleased with about one-twentieth of what I write.

We’d be fortunate to publish something about one-twentieth as good as one of Jason’s pieces. But now we have a slightly better shot. Jason recently published a series of posts On Writing Better, which are an absolute must read for anyone and everyone dependent upon written communication. Here are my highlights:

• Good sentences come in all shapes and sizes. Good writing flashes between the concrete and the abstract, the particular and the general.
• Just talk it out onto the page without overthinking.
• Once you pop the cork out of the bottle, keep pouring as fast and as long as you can. Do not revise or edit sentences you’ve already written. Keep rolling forward and don’t look back or you’ll lose momentum. If you lose momentum, step away and come back. Try again. Where you left off.
• If you get stuck, say these words out loud: “I want you to know about all this because” and immediately write down what you just said.
• If you’re writing something long and don’t have time to finish, stop midstream and pick it up the next day.
• Instead of trying to sound distinctive, just sound like you. Your style is yourself. How you write is who you are. Don’t show off vocabulary you don’t have; don’t hide a sophistication that you do have.
• Writing is like peeling the onion of your own ignorance.
• If you want to become a better writer, write more, and read more. Treat every opportunity to write anything as a chance to improve. Challenge yourself to avoid lazy language and phrases that feel effortless.
• Use words that are fresh; not other people’s leftover language.
• Don’t use nine words when six will do better. Be relentless in stripping your sentences of any extraneous words.
• Trying to purge every instance of passive language from every sentence will make your writing far better than it is.
• Cliches are just another form of passive language. A cliche is any wording that automatically comes to mind and types itself.
• Whatever you like most in your own writing is the thing your readers probably like the least.
• A little bit of boldface can go a long way. But if it’s a habit, stop.
• The point of cutting your writing isn’t to make it shorter. It’s to make it better. Cutting your writing is the surest way to find its weaknesses.

And here are a few tips for cutting your writing:

• First, make it longer. Throwing in every idea that stands a remote chance of being usable is liberating.
• Next, make a copy for posterity. Take a word count and put that at the top. Now take two-thirds of that and put it even bigger at the top. That’s where you need to end up. If you can’t cut your writing by a third, it isn’t worth reading.
• Now, cut hard and deep. Read as fast as you can. Identify the weakest paragraphs and delete them. Find the weakest sentences and kill them. Keep searching for sentences to kill.
• Kill all the adverbs. Slaughter every single weasel word.
• Finally, set it aside for a day or longer. Don’t touch it. Don’t think about it. Let it rest. And get some rest yourself.
• You have to regard your own work as garbage if it is to end up anything better than garbage.
• The essence of rewriting is destruction. It’s killing your darlings. Let go of pride.
• Let go of the idea that you wrote it. Do whatever it takes to see it as someone else’s work – paste it into another tool in a different font.
• If it sounds like writing, rewrite it.
• Great writers don’t try to fix their own work. They try to destroy it.
• If you’re afraid something isn’t good enough, it’s not. Start from scratch.

Yuval hariri on posting pics

In the age of Facebook and Instagram you can observe this myth-making process more clearly than ever before, because some of it has been outsourced from the mind to the computer. It is fascinating and terrifying to behold people who spend countless hours constructing and embellishing a perfect self online, becoming attached to their own creation, and mistaking it for the truth about themselves. That's how a family holiday fraught with traffic jams, petty squabbles and tense silences becomes a collection of beautiful panoramas, perfect dinners and smiling faces; 99 per cent of what we experience never becomes part of the story of the self.??

It is particularly noteworthy that our fantasy self tends to be very visual, whereas our actual experiences are corporeal. In the fantasy, you observe a scene in your mind's eye or on the computer screen. You see yourself standing on a tropical beach, the blue sea behind you, a big smile on your face, one hand holding a cocktail, the other arm around your lover's waist. Paradise. What the picture does not show is the annoying fly that bites your leg, the cramped feeling in your stomach from eating that rotten fish soup, the tension in your jaw as you fake a big smile, and the ugly fight the happy couple had five minutes ago. If we could only feel what the people in the photos felt while taking them!?

?

Planting trees 1

अश्वत्थमेकं पिचुमन्दमेकं न्यग्रोधमेकं दशतिन्त्रिणीश्च ।

कपित्थविल्वामलकत्रयश्च पञ्चाम्रनाळी नरकं न याति ॥ – ४७

ashvatThamekam pichumandamekam nyagrodhmekam dashatintriNeeshcha

kapitthavilvaamalakatrayashcha paNychaamranaaLee narakam na yaati

One who plants a holy fig tree, a neem tree, an Indian fig tree, ten tamarind trees; three trees each of pomegranate, wood-apple and Emblic Myrobalan and five trees each of mango and coconut will not suffer Hell.

No end to crisis in sight as drought grips India’s Chennai

People gather around a 50-wagon train carrying water into Chennai © AFP

Murugan Sundaramurthy’s water business is buoyant. His fleet of tanker trucks have been fanning out across the countryside around Chennai for two decades, sucking water from boreholes and delivering it to homes to quench the city’s thirst.

But demand today is as high as he can remember, prompting him to add 500 more vehicles to his existing fleet of 4,500.

The public water supply, the supposed alternative for his customers, has been reduced to a trickle by a withering drought. But the shortages also reflect a pervasive problem across India: water management by the authorities that has been inadequate for years.

Rain or shine, Chennai depends on water trucks because officials have neglected to invest in water infrastructure while allowing developers to build on wetlands.

One result is rising communal tensions. Rural residents living near Chennai have staged violent protests to draw attention to complaints that their wells are being drained dry to supply the city by members of a “water mafia” such as Mr Sundaramurthy.

The businessman, who pays Rs400 ($5.75) for a tanker full of well water, argues that he supplies an essential service. “I agree that I am stealing water, that I am a robber, but the people drinking the water are also complicit in the crime,” he says.

The drought this year has been so severe that experts say a days-long deluge at the end of July will have had no impact. “The water levels in the reservoirs have dropped below 10 per cent, a few days of rain is not going to bring up the reservoir levels up,” said Arunabha Ghosh, chief executive officer of Council of Energy, Environment and Water, a non-profit policy research group based in Delhi, adding that the rain “does not solve chronic water mismanagement”.

Critics blame the local authorities. Unlike in Cape Town, South Africa — which mounted an extensive water conservation campaign last year as drought took hold to avert “day zero”, the day it said water would run out — authorities in Chennai at first dismissed the crisis as fake news.

Water scarcity was a “media creation”, K Palaniswami, the chief minister of Tamil Nadu, said in June, even as vicious fights were breaking out in queues for water and some companies were telling staff to work from home because of the shortage. 

After weeks of pressure, the minister announced that 50-wagon trains carrying water from outlying districts would supply Chennai until October, when the monsoon rains are expected to fall. 

While hot weather and droughts are not new to India, the rapidly urbanising country of 1.3bn is increasingly vulnerable to climate change. As conditions worsen, officials in many Indian cities have been criticised for failing to plan for drought and flooding. 

By 2050, an estimated 750m people in South Asia will face extreme water shortages, with 1.8bn facing chronic shortages, according to Mr Ghosh’s organisation. 

“The civil strife in this country will start from water, not from religion,” said agricultural economist Ashok Gulati. “Over the next 10 to 20 years, the situation is going to worsen because it requires massive investment and I don’t think we prioritise water.”

Vasudevan Narishmhan, a farmer who represents a village of 2,000 people, said: “The tankers just indiscriminately take water and that is affecting us, but we are powerless in terms of protesting.”

Chennai is known for its unpredictable weather. “If you look at the past two centuries, the monsoon is always erratic. It’s pure luck,” said weather expert Pradeep John. 

The city is called India’s Detroit for its booming automobile sector. It is also home to a burgeoning IT hub. But it is emblematic of problems across India.

“The Chennai situation is very unfortunate, but it was also predictable. India’s governance has always been reactive instead of proactive, there is a lack of forward planning,” said Aparna Roy, climate change expert at the Observer Research Foundation in New Delhi. 

Grand water conservation schemes announced by the government have not had much of an impact, said Ms Roy. “India is not in denial about climate change, but the approach is fragmented. There are many states where funding is available [but] the money is just lying there.”

Big companies can afford to avert scarcity. Hyundai, one of the main car manufacturers in the region, has installed its own rainwater harvesting system and water treatment plant. “It’s a bit expensive, but I think not having water is more expensive,” said Hyundai spokeswoman Devdatta Mulchandani. 

Harsha Koda, who heads an association of apartment owners, has also installed a rainwater harvesting system. “My wife and I have been going around like evangelicals talking about this,” said Mr Koda. 

But he worries that not enough people have embraced water conservation. “Public memory is very short,” he said.

Additional reporting by Divya Karthikeyan

Copyright The Financial Times Limited 2019. All rights reserved.